Κριτική για τις Αλκυονίδες Μέρες λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του τρίτου μέρους της Τριλογίας της Αθήνας

Screen Shot 2018-04-16 at 16.49.09

Όσοι προλάβαμε την Αθήνα κατά την διάρκεια της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων την θυμόμαστε σαν ένα τεράστιο εργοτάξιο. Βασικά όχι μόνο την Αθήνα, ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Κι αν γενικά με τα λεφτά της Ε.Ε. έγιναν αρκετά έργα που εκσυγχρόνισαν σε ένα βαθμό την Ελλάδα, τα περισσότερα ολοκληρώθηκαν σε έναν προ-Ολυμπιακών Αγώνων οργασμό έργων τελευταίας στιγμής. Μάλιστα κάποια έργα, «ολυμπιακά», ολοκληρώθηκαν αρκετά μετά τους Αγώνες. Οι περισσότεροι εκείνη την περίοδο ασχολήθηκαν περισσότερο με το την διάρκεια που χρειάστηκαν να χτιστούν αυτά τα κτήρια, ελάχιστοι όμως με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν. Βλέπετε υπήρξαν θύματα, που δεν έγιναν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, άνθρωποι που έμειναν ανάπηροι για όλους την ζωή λόγω εργατικού ατυχήματος. Κυρίως οικονομικοί μετανάστες που δούλευαν φυσικά μαύρα. Ήταν εγκλήματα που σε μεγάλο βαθμό τα αποδεχθήκαμε χάρη της αίγλης των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι η θυσία που κάναμε , πιστέψτε με, ήταν πολύ πιο μεγάλη από όσο την υπολογίσαμε. Μεγαλύτερη κι από το οικονομικό χρέος.

Στις «Αλκυονίδες Μέρες»  τα ρετάλια των ολυμπιακών ονείρων είναιμία έφηβη μετανάστρια βρίσκεται δολοφονημένη στην τουαλέτα ενός πολυτελούς εστιατορίου ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου. Αυτή η «λεπτομέρεια» έρχεται να αναστατώσει την καταναλωτική κανονικότητα του κέντρου. Σε μία κοινωνία όπου τα πάντα αντιμετωπίζονται λογιστικά · η αξία της ζωής λογίζεται(;) με βάση τα χρήματα που χάνονται κι όχι ως αυθυπόστατη αξία. Ο Χάρης Κόκκινος κόντρα σε αυτή τη λογική προσπαθεί να ξεδιπλώσει το όλο νήμα του φόνου το οποίο φαίνεται να υφαίνεται από πολλά κουβάρια,  και να δώσει την δικαίωση που δικαιούται το θύμα.  Όμως η όλη ιστορία δεν πρόκειται να τον αφήσει αλώβητο μιας και θα τον επηρεάσει και προσωπικά τόσο ως προς τα οικογενειακά του, όσο και επαγγελματικά. Όμως ήδη είπα πάρα πολλά και σταματώ εδώ.

Η ροή του κειμένου είναι γρήγορη. Κι όπως κάθε καλό μυθιστόρημα , οι «Αλκυονίδες Μέρες» μπορούν να διαβαστούν απνευστί τόσο ως ένα πολύ καλό αστυνομικό μυθιστόρημα με μπόλικη δράση, ενώ λογοτεχνικά οι εικόνες του είναι δυνατές.  Η δράση του βιβλίου είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία • με εμφανείς επιρροές από την ξένη αστυνομική λογοτεχνία ( κι όχι μόνο).

Ταυτόχρονα οι «Αλκυονίδες Μέρες» μπορούν να διαβαστούν κι ως μία σκιαγράφηση της νέας ελληνικής κοινωνίας. Κυρίως της Αθήνας που αποτελεί και το βασικό χωνευτήρι ανθρώπων στην χώρα μας. Η Ευτυχία Γιαννάκη μας μιλά και για μία Ελλάδα που θέλουμε να αγνοούμε αλλά όσο περνάει ο καιρός ολοένα και εμφανίζεται. Μία Ελλάδα που έχει πολύ διαφορετικές μνήμες από τις επίσημες. Μία Ελλάδα που ονειρεύεται διαφορετικά, ίσως γιατί αυτά τα όνειρα της επιτράπηκαν τελικά. Η Ελλάδα των παιδιών των μεταναστών με όνειρα εγκλωβισμένα μεταξύ δύο ή και τριών πατρίδων. Η Ελλάδα των παιδιών των γηγενών που απλά τρέχουν πίσω από ένα δάνειο και που δεν ξέρουν αν έχουν τελικά δικαίωμα στο όνειρο.

Γενικά οι «Αλκυονίδες Μέρες» είναι ένα βιβλίο που ανήκει πρώτα από όλα στην καλή λογοτεχνία,  με αληθινούς χαρακτήρες. Με χαρακτήρες που από το πρώτο στο δεύτερο βιβλίο εξελίσσονται όπως και στην πραγματική ζωή.

Πηγή: https://sakidio.wordpress.com/2018/04/16/αλκυονίδες-μέρες-κριτική/

Εγγραφείτε στο Newsletter

Η Τριλογία της Αθήνας

#1 Στο Πίσω Κάθισμα – “Πόσο πιθανό είναι να δολοφονήσεις κάποιον, αντί να τον φιλήσεις;” 

#2 Αλκυονίδες Μέρες – “Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο κανείς δεν είναι αθώος.”

#3 Πόλη στο φως – “Μέχρι που μπορείς να φτάσεις όταν δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις;”

© Ευτυχία Γιαννάκη – Eftychia Giannaki 2023