Περπατούσαμε πιασμένοι χέρι χέρι και ανεβαίναμε ψηλά σε έναν λόφο για να δούμε τη θέα κάτω στην πόλη. Δεν θέλω να κάνω παιχνιδάκια με εσάς που ξοδεύετε την ώρα σας εδώ. Λέω από την αρχή ότι επρόκειτο για όνειρο. Ανεβαίναμε λοιπόν, για ώρα με αυτόν τον άγνωστο άνδρα, τον άγνωστο λόφο, για να δούμε από ψηλά την άγνωστη πόλη. Παρά το άγνωστο του πράγματος το όνειρο ήταν ευχάριστο. Στην κανονική ζωή κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά αγχωτικό, αλλά στο όνειρο πήγαιναν όλα μια χαρά.
Ξαφνικά η κλίση του λόφου έγινε απότομη κι εμείς ζοριζόμαστε να ανέβουμε, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζαμε. Όλο αυτό κράτησε ακρετή ώρα. Όταν φτάσαμε στην κορυφή διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν είχαμε ανέβει λόφο, αλλά βουνό, ότι από κάτω δεν υπήρχε πόλη, αλλά λευκά αφράτα σύννεφα και ότι ο άγνωστος που μου κρατούσε το χέρι είχε εξαφανιστεί. Εγώ που δεν είμαι κανείς φυσιολάτρης, δεν αρκέστηκα στο φαντασμαγορικό της σκηνής και σκέφτηκα ότι σε τέτοιο υψόμετρο δεν θα μπορούσα να ανασάνω. Φυσικά μετά από αυτό, άρχισα να δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Λίγο πριν να σκάσω, ξύπνησα με ταχυκαρδία .
Όπως ήταν φυσικό την επόμενη μέρα ξεδιπλώθηκαν όλες οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του ονείρου από φίλους που συνοψίζονταν σε διάφορα περί στόχων, προσπάθειας, ελευθερίας, συμβιβασμών, άγχους, δυσκολιών κ.λπ. Όλα αυτά θα ήταν καλά, αν το όνειρο δεν επαναλαμβανόταν για μήνες. Εννοώ ότι επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ το ίδιο με περισσότερες λεπτομέρειες, σαν να διαβάζω βιβλίο του Μπέρνχαρντ και να βουίζει στα αυτιά μου η νιτσεϊκή ιδέα της αιώνιας επανάληψης.
Στον ύπνο μου φέρνω κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο και αυτό, εκτός όλων των άλλων, είναι απίστευτα βαρετό. Είναι πια τόσο βαρετό να ονειρεύομαι που η καθημερινότητα στη δουλειά μοιάζει με παράδεισο. Τώρα πια μπορώ να ξοδεύω άνετα δεκαπέντε ώρες την ημέρα στο γραφείο και να μιλάω για δείκτες. Αγαπώ πολύ τους δείκτες, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, αγαπώ πολύ τα χρήματα που κερδίζω, αγαπώ πολύ τη ζωή μου. Αυτό το όνειρο έχει φέρει μια μη αναστρέψιμη ισορροπία στην καθημερινότητά μου.
Είμαι ευτυχισμένος, παρόλο που οι άλλοι λένε πως είμαι τρελός.
* με αφορμή αυτή τη σκηνή από την αγαπημένη ταινία 25th Hour. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του σεναριογράφου David Benioff.