Ήταν η εποχή που είχε αρχίσει το κυνήγι. Φορτωθήκαμε μικροί και μεγάλοι σε ένα παλιό στρατιωτικό τζιπ που είχαμε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Φορούσαμε στολές παραλλαγής, στρατιωτικά τζάκετ, μαύρα άρβυλα και πράσινα καπέλα τζόκεϊ. Τα παιδιά φορούσαν σκούρες φόρμες και αθλητικά παπούτσια. Μία ώρα διαδρομή ήταν αρκετή για να βρεθούμε κοντά στα ανυποψίαστα αγριογούρουνα.
Ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Η μέρα θα ήταν συννεφιασμένη. Οριζοντιωθήκαμε πίσω από κάτι θάμνους προσέχοντας να μην κάνουμε φασαρία. Οπλίσαμε τις καραμπίνες και περιμέναμε. Κάθε τόσο κάποιος από εμάς ψιθύριζε να μην κουνιόμαστε. Η υγρασία διαπερνούσε το ύφασμα της στολής. Τα παιδιά άρχισαν να κουράζονται από την αναμονή και την ακινησία. Κάθε τόσο φρόντιζα να τους λέω να ισιώνουν τις κάνες τους. Ήταν ξαπλωμένα και τα τρία ανάμεσά μας. Τρεις ενήλικες και τρία παιδιά. Καθένας είχε έρθει με τον γιο του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε. Ακόμη και τα παιδιά είχαν αποκτήσει αρκετή εμπειρία.
Όταν εμφανίστηκε το πρώτο κοπάδι έπεσαν πέντε πυροβολισμοί και το θήραμά μας ξάπλωσε στο έδαφος. Κανένα παιδί δεν πυροβόλησε. Με αρκετό κόπο σύραμε το ζώο για να το φορτώσουμε στην καρότσα του τζιπ. Άρχισε να ψιχαλίζει. Τα παιδιά ήταν πολύ ευχαριστημένα και κατά την επιστροφή έλεγαν χαζά ανέκδοτα που είχαν ακούσει στο σχολείο.
Το αγριογούρουνο θα καθαριζόταν και θα μαγειρευόταν στην ταβέρνα του χωριού την επόμενη μέρα. Μέχρι τότε είχαμε αρκετές ώρες ξεκούραση. Έβρεχε καταρρακτωδώς κι έτσι μαζευτήκαμε νωρίς στα σπίτια μας.
Στις τρεις τα ξημερώματα ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί. Ο ήχος ήταν γνώριμος. Τρεις και πέντε είχαμε φτάσει όλοι έξω από το σπίτι όπου ακούστηκαν οι πυροβολισμοί. Το παιδί με το όπλο βγήκε στην είσοδο του σπιτιού. Μας είπε ότι οι σφαίρες που το πρωί προορίζονταν για το αγριογούρουνο, είχαν καρφωθεί τελικά στην πλάτη του πατέρα του. Άκουσε θόρυβο στην κουζίνα και νόμιζε πως είχε μπει κάποιος ληστής στο σπίτι. Αντί για τον ληστή, βρέθηκε αντιμέτωπο με τον πατέρα του που κατέβαζε ένα μπουκάλι παγωμένο γάλα μπροστά στο ψυγείο. Μείναμε ακίνητοι περιμένοντας να κατεβάσει την καραμπίνα του.
Σε λίγο εμφανίστηκε στην πόρτα ο πατέρας του. Ήταν προφανές ότι δεν είχε πάθει τίποτα. Το παιδί έκλαιγε. Του πήρε ώρα για να καταλάβει ότι είχε αστοχήσει. Όλοι, όπως ήταν μουσκεμένοι και τρομαγμένοι, γέλασαν.
Την επομένη φάγαμε το αγριογούρουνο και μια βδομάδα μετά ξαναπήγαμε για κυνήγι. Δεν χτυπήσαμε τίποτα αυτή τη φορά. Δυστυχώς, μερικές φορές είμαστε άστοχοι.
* με αφορμή τη φωτογραφία του Jim Young όπου ο εκπαιδευτής Jerry Kau δείχνει στη μαθήτρία του Joanna Zuber πως να κρατάει το όπλο της κατά τη διάρκεια προγράμματος εκπαίδευσης νέων για λόγους ασφάλειας στο East Dundee του Illinois, φέτος τον Απρίλιο. Τα παιδιά είναι όλα ηλικίας 7-14 ετών. Πηγή: Reuters
