Λένε πως όλα ξεκίνησαν από τον παγκολίνο. Αστείο όνομα για ένα ζώο κάπως τρομακτικό στην όψη. Αναρωτιέμαι από που πήρε το όνομά του.
Διαβάζω σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό: παγκολίνος, παράξενο ζώο που είναι περιζήτητο για το κρέας και τις φολίδες του και κινδυνεύει με εξαφάνιση σύμφωνα με την κόκκινη λίστα της Διεθνούς Ένωσης Προστασίας της Φύσης. Πρόκειται για θηλαστικό της τροπικής Αφρικής και της Ασίας με κεράτινες φολίδες, επίμηκες ρύγχος και μακρά γλώσσα με κολλώδη υφή για να συλλαμβάνει και να τρώει μυρμήγκια και τερμίτες. [< γαλλ. pangolin, 1761, αγγλ. ~, 1774 < pĕngguling, λέξη Μαλαισιανής διαλέκτου που σημαίνει «κάτι που κουλουριάζεται», όπως το ζώο αυτό, όταν φοβηθεί πολύ.]
Ώστε έτσι, λοιπόν. Το όνομά του μας χαρίζει μια βολική εξήγηση, αφού παλεύουμε για μια εξήγηση.
Οι πόλεις παίρνουν το σχήμα του ζώου. Μία μία συστρέφονται στο εσωτερικό τους, ο πλανήτης πατάει φρένο και κουλουριάζεται, ο χρόνος της δράσης παγώνει, ο δημόσιος χώρος αδειάζει, η απόκοσμη κενότητα επιτρέπει στα ζώα να κάνουν πάρτι, αρκούδες κατεβαίνουν λέει στην Καστοριά, δελφίνια στον Θερμαϊκό, φάλαινες χορεύουν στις ακτές της Γαλλίας, κογιότ τρέχουν σε πλατείες και κοιτάζουν τις προσόψεις των κτιρίων με τα τζάμια τους που ανάβουν όλα μαζί τα βράδια για να φωτίσουν τον ιδιωτικό χώρο των εσώκλειστων μέχρι δακρύων.
Μου έρχονται στο μυαλό οι δράσεις της Αμπράμοβιτς με κάποιους που καθόντουσαν απέναντί της και την κοίταζαν για ώρα, μέχρι που τους έπιαναν τα κλάματα. Έτσι τώρα κοιτάζουμε κουλουριασμένοι και μέχρι δακρύων το μικρό που φωτίζεται, την κουζίνα μας, το μπάνιο μας, το γραφείο μας, την βιβλιοθήκη μας, το παράθυρό μας, το μπαλκόνι μας, παλεύουμε να τακτοποιήσουμε όλους τους προηγούμενους εαυτούς μας, αυτούς που έζησαν σε παλιά βιβλία, σε σημειώσεις μας, σε παλιές φωτογραφίες. Είμαστε αυτό που κουλουριάζεται, είμαστε το ζώο που φοβάται. Είμαστε το ζώο που ξαφνικά φωτίζεται. Από που πέφτει το φως;
Κορονοϊός. Διαβάζω: ιός με φωτεινό στέμμα στην περιφέρειά του, το γονιδίωμα του οποίου αποτελείται από ένα μονοκλωνικό ριβονουκλεϊκό οξύ (RNA) και προκαλεί κυρίως λοιμώξεις του αναπνευστικού στον άνθρωπο, γρίπη σε πτηνά, γαστρεντερίτιδα σε χοίρους και ηπατίτιδα σε ποντίκια. Στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο βλέπει κανείς τα εξογκώματα περιμετρικά των ιικών σωματιδίων που μοιάζουν με «άλω», δηλαδή με φωτεινό κύκλο.
Οι λέξεις, όπως πάντα, τα λένε όλα. Οι λέξεις λένε: ο φωτεινός κύκλος πέφτει πάνω στο ζώο που φοβάται.
Τι φοβάται;
Νομίζω περισσότερο απ’ όλα τρέμει μπροστά στην κατάρρευση της ψευδαίσθησης που συστηματικά καλλιεργεί τον τελευταίο αιώνα. Την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του που όλα τα επιτρέπει και όλα τα συγχωρεί. Μπροστά σε αυτή τη συνθήκη της συντριβής, κι έτσι καθώς περνάνε οι μέρες κι εσώκλειστο χάνει το φωτοστέφανο που το ίδιο έφτιαξε για τον εαυτό του, δεν έχει τι άλλο να κάνει παρά να κουλουριάζεται. Ο βόμβος της πόλης του το βράδυ εξαφανίζεται, τα φώτα στις προσόψεις των κτιρίων απέναντί του ανάβουν όλα μαζί, τα υπόλοιπο ζωικό βασίλειο κάνει πάρτι στις πλατείες του, ακόμη και ο σεισμικός θόρυβος παύει, όσο το ζώο με το φωτοστέφανο παλεύει να ξεδώσει μπροστά στις οθόνες του που κι αυτές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να το φωτίζουν. Μέχρι δακρύων.
– μετά από πρόσκληση της Ageliki Lalou για το AllYou.gr
>>> https://www.allyou.gr/faces/interview/43910-lockdown-11