«Σαν να παίζω σκάκι ενάντια στον εαυτό μου»
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Η Ευτυχία Γιαννάκη με το αστυνομικό της μυθιστόρημα Στο πίσω κάθισμα (εκδ. Ίκαρος) συστήνει και φιλοδοξεί να εδραιώσει στο αναγνωστικό κοινό έναν νέο ήρωα, τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο. Το Πίσω κάθισμα, αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας η οποία θα λαμβάνει χώρα στην Αθήνα του σήμερα και θα μιλάει όχι μόνο για φόνους και εγκλήματα αλλά και για τη μνήμη, την απώλεια, το παρελθόν και τους φόβους που πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς για να προχωράει. Μια φιλόδοξη συγγραφική προσπάθεια, που αναμένουμε με ενδιαφέρον να ολοκληρωθεί.
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Υπάρχουν δύο τρόποι για να απορρίψεις έναν νέο συγγραφέα. Ο πρώτος είναι να μην ασχοληθείς ποτέ μαζί του, να μην ανοίξεις ποτέ το βιβλίο του. Ο άλλος είναι να τον διαβάσεις και να μην σου αρέσει. Υπάρχει, όμως, μόνο ένας τρόπος να αγαπήσεις έναν νέο συγγραφέα. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να ανοίξεις και να διαβάσεις το βιβλίο του. Αν στο μέλλον αποφασίσεις να διαβάσεις και κάποιο επόμενο έργο του, τότε ίσως καταφέρεις να μιλήσεις για το καινούριο που φέρνει. Γιατί μένει στον αναγνώστη να μιλήσει γι’ αυτό το ζήτημα.
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Το Πίσω Κάθισμα είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στη σημερινή Αθήνα και συστήνει στο αναγνωστικό κοινό τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο μέσα από μια ιστορία η οποία έχει ως κεντρικό άξονα την καταλυτική επίδραση του παρελθόντος στο παρόν μέσα από όσα αφήνουμε πίσω μας ή όσα νομίζουμε ότι αφήσαμε πίσω μας. Το κοινό μυστικό, η συγκάλυψη, η βία που επανέρχεται, οι φόβοι μιας πόλης σε πτώση, η απλότητα των μικρών πραγμάτων, η ελαφρότητα της αντίδρασής μας ακόμη και μπροστά στο αποτρόπαιο είναι θέματα που με απασχολούν στο πρώτο μου αστυνομικό μυθιστόρημα. Θα έλεγα ότι κάποιος που δεν γνωρίζει τίποτα για μένα, δεν θα μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο όταν θα κλείσει το βιβλίο, με την έννοια ότι επιδιώκω την οικειότητα με τον αναγνώστη μέσω της αφήγησης προσωπικών ανησυχιών και προβληματισμών σε έναν γνώριμο χώρο και για τους δυο μας.
Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».
Θα μπορούσα να πω ότι επιχειρώ να γράψω αυτό που θα έβρισκα ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα. Επειδή δεν έχω από την αρχή στο μυαλό μου την πλήρη εξέλιξη της ιστορίας, είναι σαν να παίζω μια παρτίδα σκάκι ενάντια στον εαυτό μου, από σελίδα σε σελίδα, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Συχνά αιφνιδιάζομαι από αυτό που βρίσκω μπροστά μου και συνειδητοποιώ ότι ήταν μέσα μου, αλλά δεν το είχα αγγίξει. Κάθε πρωί πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησα την προηγουμένη. Όχι μόνο το νήμα της πλοκής, αλλά τον ρυθμό. Είναι πρώτα ο ρυθμός και το ύφος της αφήγησης που με απασχολούν γύρω από μια κεντρική ιδέα και σε αυτά ξοδεύω τον μεγαλύτερο μέρος του συγγραφικού μου χρόνου. Ακολουθεί το στήσιμο των χαρακτήρων, το σκηνικό και η πλοκή. Προκειμένου να μην χάνω τον ρυθμό της αφήγησης, ακολουθώ ένα πειθαρχημένο πρόγραμμα. Γράφω κάθε μέρα και επί πολλές ώρες όταν δουλεύω σε κάποιο μυθιστόρημα. Ο κενός χρόνος ανάμεσα στα μυθιστορήματα γεμίζει με περιπλάνηση, παρατήρηση και ανάγνωση, που και αυτά είναι με έναν τρόπο μέρος της συγγραφής που θα ακολουθήσει.
Γράφω κάθε μέρα και επί πολλές ώρες όταν δουλεύω σε κάποιο μυθιστόρημα. Ο κενός χρόνος ανάμεσα στα μυθιστορήματα γεμίζει με περιπλάνηση, παρατήρηση και ανάγνωση, που και αυτά είναι με έναν τρόπο μέρος της συγγραφής που θα ακολουθήσει.
Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες –κινηματογράφος, εικαστικά, κόμικς, μουσική κ.ά.– τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους;
Γράφω πάντα ακούγοντας μουσική, ανάμεσα σε αγαπημένους πίνακες. Όπως είπα το ζήτημα του ρυθμού της αφήγησης είναι κεντρικό ζητούμενό μου. Αν θα μου επιτρεπόταν να παραφράσω τον Καντίνσκι, ο οποίος μίλησε για μια μουσική των χρωμάτων, θα έλεγα ότι αναζητώ πάντα το χρώμα των λέξεων και τη μουσική των προτάσεων. Πρόκειται για μια συναισθητική προσέγγιση. Για μένα τα εικαστικά, η μουσική, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η ποίηση και η λογοτεχνία όχι μόνο διαπλέκονται ισχυρά, αλλά αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία που λειτουργούν ως καταλύτης στην αντίληψη που διαμορφώνω για τον κόσμο μέσα μου και γύρω μου.
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Θα έλεγα ότι ο δρόμος για την έκδοση αποτελείται από δύο τμήματα. Το πρώτο είναι αυτό που καλείται να διανύσει ο συγγραφέας μόνος του, αναζητώντας τη φωνή του. Για μένα αυτός ο δρόμος είναι μακρύς, περίπλοκος, ενίοτε δύσβατος, αλλά σε κάθε περίπτωση συναρπαστικός. Το δεύτερο τμήμα είναι αυτό που θα πρέπει να διανύσει μαζί με τον εκδότη. Θεωρώ ότι όσο πιο δύσβατο και συναρπαστικό υπήρξε το πρώτο κομμάτι, τόσο πιο εύκολο θα είναι το δεύτερο.
* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.
