Κάθε φορά που διαβάζω ένα μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη, πλέον σκέφτομαι ,
“Είναι το καλύτερό της, μέχρι να βγει το επόμενο!”.
Και αυτό που σκέφτομαι δεν είναι μια υπερβολή.
Αν και υποκειμενική η ανάγνωση, νιώθω ότι πραγματικά κάθε νέο βιβλίο της είναι μία νέα καλοδουλεμένη ιστορία, όχι τετριμμένη, όχι ίδια, ούτε καν παρόμοια, πολύ ενδιαφέρουσα, κοντά στην καθημερινότητα τούτης της χώρας -αλλά και πιο συγκεκριμένα της πόλης- με χαρακτήρες που συναντάμε είτε στο διπλανό διαμέρισμα είτε στην οθόνη της τηλεόρασής μας.
Έχω ξαναπεί, ότι αισθάνομαι πως όσο αθόρυβα αποτυπώνει στιγμιότυπα της ζωής χωρίς πολλά λόγια στα social media, τόσο έντονα και συναρπαστικά λογοτεχνεί.
Από τότε που έχουν συναντηθεί οι ψηφιακοί δρόμοι μας, θα πω ότι η Ευτυχία είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου γειτόνισσες, που με ταξιδεύουν με τις εικόνες και τα κείμενά της.
Είμαι θετικά διακείμενη απέναντι στη συγγραφέα, αλλά δεν μεροληπτώ.
Ξέρετε, όσο εύκολα μπορεί να πει κάποιος ότι όταν γνωρίζεις το δημιουργό μπορεί να παρασυρθείς και να σε ενθουσιάσει ένα δημιούργημά του, τόσο εύκολα οι μεγάλες προσδοκίες μπορούν να σε απογοητεύσουν.
Όπως έχετε αντιληφθεί, το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα “Στη Φωλιά του Ιππόκαμπου” δεν μου άρεσε απλά.
Mε συνεπήρε.
Ο Χάρης Κόκκινος, αυτός ο χαρακτήρας που έχουμε αγαπήσει με όλες τις αδυναμίες και τα τραύματα που κουβαλά, είναι ένας από τους παράγοντες που σε γραπώνουν.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Oύτε η αμεσότητα της επικαιρότητας και του ίδιου του αναθεματισμένου covid, που έχει αλλάξει τα πάντα.
Η εμπλοκή της δημιουργού στη μυθοπλασία προκαλεί εκείνη την έκπληξη του παρόντος, παίρνοντας τον αναγνώστη από το χέρι και κάνοντάς τον συμμέτοχο στις αγωνίες και στις αναζητήσεις της.
Σαν να παρακολουθούμε μαζί την εξέλιξη της έμπνευσής της.
Μία επίκαιρη ιστορία που χτυπά σαν δυνατό ράπισμα στο πρόσωπο αυτή την περίοδο, που οι γυναικοκτονίες είναι μία από τις κύριες τραγικές ειδήσεις.
Το δεύτερο μέρος της “Τριλογίας του βυθού” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ικαρος και μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα εδώ
Μια μαχόμενη δημοσιογράφος εντοπίζεται νεκρή στην πισίνα ενός ρετιρέ στο Κολωνάκι, στο διαμέρισμα του πρώην συζύγου της, διακεκριμένου ζωγράφου, που παραμένει εξαφανισμένος. Στο στήθος της έχει ένα τατουάζ με έναν τεράστιο ιππόκαμπο.
Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και η κοινή γνώμη αναστατώνονται, με τα πιθανά σενάρια της δολοφονίας να μένουν ανοιχτά μέχρι το τέλος.
Το κουβάρι αυτής της υπόθεσης, που ξεδιπλώνεται μεταξύ Ύδρας και Αθήνας, εμπλέκει τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο και την ομάδα του σε μια υπόθεση που τους φέρνει αντιμέτωπους με φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, κυκλώματα τέχνης, τα όρια της δημιουργίας και τα κλειστά στόματα της μικρής κοινωνίας, που μπορεί να βρίσκεται σε ένα νησί ή στην καρδιά μιας μεγαλούπολης.
Αυτό το βιβλίο αποτελεί το δεύτερο μέρος της “Τριλογίας του βυθού”, ενός εύπλαστου σύμπαντος, ενός βυθού που καταπίνει τα πάντα εκτός από τις ιστορίες μας, αληθινές μέσα στο ψέμα τους και ψεύτικες μέσα στην αλήθεια τους, νομίζοντας ότι έχουμε αντιληφθεί πώς παίζεται το παιχνίδι και διαπιστώνοντας κάθε φορά ότι δεν ήταν μόνο αυτό, ότι στη φωλιά του ιππόκαμπου κάνεις μας δεν είναι αθώος.
Αυτή θα ήταν μια καλή υπόθεση για να αστυνομικό μυθιστόρημα, αν δεν είχα λάβει ένα μέιλ από το θύμα την παραμονή της δολοφονίας του και αν δεν γνώριζα ότι οι ιππόκαμποι κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα μέχρι να σπάσει η καρδιά τους.
Πηγή: https://statusupdate.gr/timeline/στη-φωλιά-του-ιππόκαμπου-ευτυχία-γιαν/
