«Στη φωλιά του ιππόκαμπου» της Ευτυχίας Γιαννάκη
Τα θραύσματα της μοναξιάς
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος | 12/07/2021
Το τσεκούρι πάντα ακονισμένο και πάντα διψασμένο για αίμα! Για τη μοναξιά μιλάμε που δεν αφήνει τον χρόνο να τη φθείρει, για τη μοναξιά που πάντα λάμπει και πάντα από το σκοτάδι εξέρχεται, για τη μοναξιά που κρατά σκόνη, ελπίδα, απελπισία, αίμα… Για τη μοναξιά μας λέω, αυτή που πάντα γυρίζει πάνω από τα κεφάλια μας και όταν την πραγματικότητα δεν αντέχει ξεσπά και σπάει τον πάγο της ψυχής και της καρδιάς μας. Το έγκλημα γεννιέται και ο δημιουργός αναζητεί το δημιούργημα, το δημιούργημα τον δημιουργό και στο τέλος αντέχει αυτός που ξέρει πού να σταματήσει. Η μοναξιά ορίζει το πού κι αν την αγνοήσεις θα βρεθείς να πέφτεις με χίλια πάνω στην κοφτερή λεπίδα της και δεν θα υπάρχει άλλο σημείο εκτός από τον θάνατο, τον φόνο. Καθένας μόνος του και άπειρες οι πορείες που σχεδιάζει, όπως και οι λάμψεις μες το έρεβος. Αυτές είναι φάροι, σημεία αναφοράς και νησίδες σωτηρίας. Όταν τις δεις μη διστάσεις, πλησίασε και ίσως σωθείς μια και τα φωτεινά σημάδια που επιμένουν είναι τα κομμάτια που δεν έκοψε η μοναξιά, τα άφησε να διηγηθούν την ιστορία, τις ιστορίες μας. Μία απ’ αυτές μας έδωσε «Στη φωλιά του ιππόκαμπου» (Εκδόσεις Ικαρος) η Ευτυχία Γιαννάκη.
Το δεύτερο μέρος της «Τριλογίας του βυθού» και η Γιαννάκη στην καλύτερη στιγμή της. Γιατί; Διότι σπάει τη μοναξιά της και τη συναντάμε στις σελίδες του βιβλίου της, «ακούμε» τη φωνή της, τη σκέψη της, παρακολουθούμε τις αντιδράσεις της και τη δική της λάμψη στη νέα ιστορία του Χάρη Κόκκινου. Η συγγραφέας συναντά το δημιούργημα της, συστήνεται στο κοινό χωρίς φόβο και κάνει τον μύθο ακόμη πιο γοητευτικό, ακόμη πιο… αληθινό! Η συμπεριφορά της θυμίζει το κινηματογραφικό τέχνασμα του «βγαίνω από την αφήγηση». Ριψοκίνδυνο και το προσωπικό μπορεί να γίνει αιτία απομάκρυνσης του αναγνώστη. Η Γιαννάκη τα καταφέρνει όμως κι αυτό γιατί εντάσσει τον εαυτό της στην ιστορία αρμονικά, διακριτικά και με σεβασμό στους πρωταγωνιστές της. Η συγγραφέας που βρίσκει υλικό για να γράψει το νέο της αστυνομικόμυθιστόρημα μεγεθύνει όλα τα καλά στοιχεία των ηρώων της. Η συγγραφέας που με την παρουσία της δίνει χώρο στους χαρακτήρες να απλωθούν δείχνει τη γενναιοδωρία της και αυτό της επιστρέφεται. Δεν θα αρκούσε όμως η προσωπικότητα της Γιαννάκη για να γίνει το «Στη φωλιά του ιππόκαμπου» η καλύτερη της στιγμή. Το παιχνίδι με τις λέξεις, η βαθιά διεισδυτική ματιά στο «εγώ» των ανθρώπων, η κατανόηση της πόλης, του νησιού, η στιβαρή ερμηνεία καταστάσεων, συνθηκών και το πάντρεμα πραγματικότητας και μύθου καθιστούν το βιβλίο πραγματικά μοναδικό.
Ο χαρακτηρισμός αστυνομικό του ταιριάζει για την προσεχτικά σχεδιασμένη πλοκή, για το σασπένς, τις ανατροπές…. Ο χαρακτηρισμός υπαρξιακό του ταιριάζει γιατί η Γιαννάκη ξέρει τι κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες, προσπαθεί να κατανοήσει τη νοσηρή επικαιρότητα, τις διαχρονικές παθογένειες της κοινωνίας μας, διακρίνει τις λεπτές αποχρώσεις της ζωής μας…. Οι δύο δρόμοι ενώνονται, κινούνται παράλληλα και ο ένας εξυπηρετεί τον άλλο. Με ηρεμία και σιγουριά η Γιαννάκη μας ψυχαγωγεί και μας κινητοποιεί.
Η δράση αναπτύσσεται σε Αθήνα και Υδρα. Μια μαχόμενη δημοσιογράφος εντοπίζεται νεκρή στην πισίνα ενός ρετιρέ στο Κολωνάκι, στο διαμέρισμα του πρώην συζύγου της, διακεκριμένου ζωγράφου, που παραμένει εξαφανισμένος. Στο στήθος της έχει ένα τατουάζ με έναν τεράστιο ιππόκαμπο. Τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη αναστατώνονται. Τα πιθανά σενάρια της δολοφονίας μένουν ανοιχτά μέχρι τέλους. Ο Χάρης Κόκκινος και η ομάδα του αναλαμβάνουν την υπόθεση και από τις σελίδες του βιβλίου όλα όσα μας απασχολούν τον τελευταίο καιρό ξεδιπλώνονται: γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία, κλοπή έργων τέχνης, η καταπίεση της πατριαρχικής αντίληψης για την κοινωνία, τα ανεξέλεγκτα ΜΜΕ, οι κλειστές κοινωνίες και φυσικά η πάντα δισυπόστατη ελληνική οικογένεια. Η Γιαννάκη ελέγχει απόλυτα τον ρυθμό, την ταξινόμηση του υλικού, ενώ μας δίνει και πανέμορφες λογοτεχνικές περιγραφές.
Πηγή: https://www.toperiodiko.gr/στη-φωλιά-του-ιππόκαμπου-της-ευτυχί/#.YOyIWy0Rrq0