Γράφει ο Γιάννη Καφάτος
Η Ευτυχία Γιαννάκη με το πέμπτο της βιβλίο, αστυνομικό μυθιστόρημα με τον τίτλο «Στη φωλιά του ιππόκαμπου» (Εκδόσεις Ίκαρος) κατέθεσε ένα εξαιρετικό δείγμα κοινωνικού όσο και αστυνομικού μυθιστορήματος.
Στο δεύτερο μέρος της «Τριλογίας του βυθού» η συγγραφέας έστησε έναν κόσμο τόσο άγρια οικείο. Το πρόσφατο έγκλημα των Γλυκών Νερών, η γυναικοκτονία που διέπραξε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος που δολοφόνησε τη σύζυγό του και στη συνέχεια έστησε μια ολόκληρη σκηνή χρησιμοποιώντας το μωρό τους για να ξεγελάσει τις αστυνομικές έρευνες αναδύεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Έτσι το μυθιστόρημα αποκτά μια τραγική επικαιρότητα.
Η Ευτυχία Γιαννάκη από το πρώτο της αστυνομικό έδειξε ότι είναι μια νέα γυναίκα στα ελληνικά γράμματα που δεν αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και το αποδεικνύει και στα πέντε βιβλία της. Την ίδια κοινωνική ματιά, με το απαραίτητο φίλτρο βρίσκει κανείς και στα παιδικά της βιβλία μυστηρίου, τις ιστορίες των «πιτσιμπουίνων».
Η βία κατά των γυναικών είναι στο επίκεντρο του βιβλίου και διαμορφώνει την ιστορία της μπλέκοντας μια δυναμική ανεξάρτητη δημοσιογράφο, έναν ζωγράφο, το μαύρο εμπόριο τέχνης, φυσικά τον Χάρη Κόκκινο και τις προσωπικές του ταλαιπωρίες.
Τα μικρά ιντερμέδια της περιγραφής της βίας που υφίσταται το θύμα-γυναίκα είναι γραμμένα με περιγραφική μαεστρία την απαραίτητη ωμότητα. Και φυσικά η Ευτυχία Γιαννάκη δεν αποφεύγει να θίξει και την κατάρα του περίγυρου που δεν μιλάει-δεν λαλάει και τελικά καταδικάζει με αυτή την αδιάφορη συμπεριφορά του τη γυναίκα-θύμα.
Διαβάζοντας την Γιαννάκη καταλαβαίνεις ότι η ελληνική λογοτεχνία έχει λαμπρό μέλλον.
Ας συνεχίσω όμως να σας …συστήσω το νέο πρόσωπο που η συγγραφέας τολμάει να βάλει ως χαρακτήρα στο βιβλίο της.
Λέω «τολμάει» γιατί το πρόσωπο που εμφανίζεται και παίζει και αυτό τον ρόλο του στην εξέλιξη της ιστορίας είναι η ίδια η συγγραφέας. Αυτή που γέννησε τον Χάρη Κόκκινο. Ή μήπως δεν τον «γέννησε» αλλά όλο το έργο της είναι απότοκο μιας συνομιλίας μαζί του… (ας το αφήσουμε εδώ αυτό «ή» και όταν φτάσετε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ίσως το ξεδιαλύνετε!)
Όταν έφτασα, λοιπόν, στο σημείο που η συγγραφέας γίνεται ηρωίδα του βιβλίου της – όχι πολλές σελίδες μετά την έναρξη της ανάγνωσης – χαμογέλασα και είπα «σε παραδέχομαι, έχεις πολλά κέφια Ευτυχία». Όσο εξελισσόταν η ιστορία, πύκνωνε το μυστήριο, προχωρούσαν ή κολλούσαν οι έρευνες για τη δολοφονία της διάσημης για τις αποκαλύψεις της δημοσιογράφου, άλλο τόσο η συγγραφέας ήταν παρούσα και με έναν πολύ έξυπνο τρόπο έκανε και αυτή, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, τη δική της παράπλευρη έρευνα.
«Στη φωλιά του Ιππόκαμπου» η Ευτυχία Γιαννάκη, δείχνει ακόμη πιο σίγουρη, πατάει γερά στα πόδια της και δίνει την αίσθηση ότι όσο σέβεται τον εαυτό της και τους αναγνώστες άλλο τόσο διασκεδάζει την περιπέτεια της συγγραφής ενός βιβλίου σαν μικρό παιδί.
Το χιούμορ που έχει ως άνθρωπος, ένιωσα ως αναγνώστης ότι το μεταφέρει για πρώτη φορά, τόσο έντονα, στο πέμπτο βιβλίο της.
Η γραφή της είναι πάντα μετρημένη, προσέχει τις λέξεις και τις εικόνες που δημιουργεί. Ο ρυθμός της είναι πάντα αυτός που χρειάζεται η αναγνώστρια και ο αναγνώστης για να μπουν σε κάθε γωνιά του κόσμου που δημιουργεί έχοντας πάντα την αίσθηση του «deja vue» αφού η ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα είναι παρούσες.
Αυτή τη φορά η δράση μοιράζεται στο Κολωνάκι και στην Ύδρα. Η συγγραφέας, ως χαρακτήρας του ίδιου της του έργου εξομολογείται τον σεβασμό για την συγγραφέα Μαργαρίτα Καραπάνου και τον «Υπνοβάτη» της και προχωράει σε νοητούς διαλόγους με πολλούς έλληνες καλλιτέχνες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ύμνησαν το νησί του αργοσαρωνικού. Φυσικά και όταν χάνεται κάπου στα σοκάκια και τα καλντερίμια της Ύδρας βρίσκεται έξω από το σπίτι του Λεονάρντ Κοέν.
Ο ατίθασος, ορμητικός λόγω της νιότης του, βοηθός του Χάρη Κόκκινου, που του έμεινε «αμανάτι» από το προηγούμενο βιβλίο και από την Πάρο βρέθηκε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας είναι ένα πρόσωπο που με κέρδισε αμέσως. Ο Παύλος Αλμπάνης είναι αυτό το νιάτο-καταλύτης που χρειαζόταν ο Χάρης Κόκκινος, που μεγαλώνει κι αυτός όσο η Γιαννάκη γράφει βιβλία, για να γίνει ακόμη πιο οικείος, πιο προσιτός και ίσως πιο αναγνωρίσιμος. Η σχέση των δύο αντρών μοιραία περνάει από το φάσμα της πιο μεγάλης απώλειας που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, την απώλεια του παιδιού του. Ο Χάρης Κόκκινος που βιώνει αυτή την τραγωδία, βρίσκει κάτι στον Αλμπάνη και νομίζω ότι η («πανούργα», όπως θα εξηγήσω παρακάτω) συγγραφέας θα τον αξιοποιήσει προσεχώς!
Παρά τον ενθουσιασμό μου για το βιβλίο, δεν μπορώ να μην πω ότι βρήκα λίγο υπερβολική και επαναλαμβανόμενη την καζούρα της συγγραφέως-ηρωίδας προς τη φίλη που αποφάσισε να παντρευτεί με όλα τα σχετικά στερεότυπα για γαμήλια παραφερνάλια. Και προς την ίδια, τη μελλόνυμφη και μετά νιόπαντρη και ως προς τον γαμπρό. Δεν πρόκειται για στοιχείο που χαλάει τον ρυθμό της αφήγησης της ιστορίας απλώς μου χτύπησε κάπως περίεργα.
Η Ευτυχία Γιαννάκη είναι μια ολοκληρωμένη συγγραφέας που βιβλίο το βιβλίο κερδίζει τους αναγνώστες της, τους εκπαιδεύει και τους κάνει πιο απαιτητικούς. Αυτή την αίσθηση έχω παρακολουθώντας την από την κυκλοφορία του πρώτου της βιβλίου.
Έχω ξαναγράψει ή υπονοήσει, και της το έχω πει και στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις που έχουμε κάνει για συνεντεύξεις ή στις παρουσιάσεις της, ότι πρόκειται για μια «πανούργα» περίπτωση. Εκείνο το μειδίαμα που κάνει όταν τη ρωτάς κάτι σχετικό με τα «προσεχώς» της δουλειάς της τα μαρτυράει όλα!
Νομίζω δηλαδή ότι το τρίτο μέρος της Τριλογίας του Βυθού είναι έτοιμο στο κεφάλι της, σχεδόν έτοιμο στις σημειώσεις της και ίσως γραμμένο σε έναν πρώτο βαθμό και ήδη η συγγραφέας έχει ήδη συλλάβει την επόμενη ιδέα της για να κεντρίσει και να κερδίσει τους αναγνώστες της.
Δεν θέλω να σταματήσει να γράφει αστυνομικά η Ευτυχία Γιαννάκη. Θέλω να συνεχίσει να αφουγκράζεται τόσο καλά αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να φτιάχνει ιστορίες που δεν σ’ αφήνουν να βγεις από την επήρειά τους ακόμη και πολλές μέρες αφού τελειώσεις την ανάγνωση. Διαβάζοντας την Γιαννάκη καταλαβαίνεις ότι η ελληνική λογοτεχνία έχει λαμπρό μέλλον.
Πηγή: https://www.viewtag.gr/sti-folia-ippokampoy-to-neo-vivl/