“Ο Παύλος δεν ζει και γι’ αυτό ευθύνεται το αφρόντιστο μέσα μας και γύρω μας.
Να ένα παράδειγμα της κενότητάς μας: Πάνε χρόνια που δεν έχουμε διαβάσει ένα άρθρο από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα λογοτεχνικό έργο, δεν νιώσαμε ένα ποίημα. Το κεφάλι μας είναι γεμάτο θραύσματα, σπασμένα γυαλιά, μαχαίρια και φωνές, ήχους και συνθήματα ζωγραφισμένα σε εικόνες, σπαρμένα εδώ κι εκεί, αφημένα αφρόντιστα μέσα μας. Τώρα απαιτούμε. Το αίμα απλώνεται σε πανό, σε φτηνά σκρίνσοτ, πάνω σε πρόσωπα, σε σώματα, σε προφίλ, σε στραβοχυμένα ανφάς και σε νεκρές φύσεις. Ναι, είναι πάντοτε το σώμα ο τελευταίος τόπος που μουντζουρώνεται, εκεί όπου καταλήγει κάθε παράλειψη και αγριότητα. Διαφορετικά, δεν ήταν αρκετή, δεν αναγνωρίζεται καν ως αγριότητα. Αν δεν υπήρχε το σώμα να μπει μπροστά, θα παρέμενε πάντοτε άποψη, μια μετέωρη, κενή, ρηχή, ηλίθια, αδιέξοδα επικίνδυνη σειρά λέξεων που θα αποκαλούσαν ιδεολογία ή κόμμα. Οι λέξεις ξέρουν να χαϊδεύουν τα κατάλληλα αυτιά όταν μπαίνουν στη σειρά σαν στρατιώτες μέσα στο αφρόντιστο πεδίο εντός μας. Χρειάζεται το σώμα, η μυρωδιά του φόβου, ο ιδρώτας, το γρατζούνισμα, η μαχαιριά, το αίμα, η μάνα που χάνει τον γιο της, αυτή που μόνο να τον ονειρεύεται μπορεί πια, για να σημάνουν οι καμπάνες. Έχει κάτι από θρησκευτική τελετουργία αυτό που συντελείται, καθώς απαιτούμε κατανυκτικά. Τι απαιτούμε; Να αναστηθεί. Τα συνθήματα το γράφουν καθαρά. Ο Παύλος ζει. Όχι, δεν ζει και γι’ αυτό ευθύνεται το αφρόντιστο μέσα μας και γύρω μας. Καμία απόφαση, καμία δικαίωση, κανένα σχήμα δεν θα ξεπλύνει το αίμα, χωρίς αυτή την απαραίτητη και επίμονη φροντίδα, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, από καθέναν από εμάς σε αιώνια επανάληψη. Αυτό που απαιτείται είναι μια νέα φροντίδα, μια νέα τελετουργία της δικαιοσύνης εντός μας. “
Ευτυχία Γιαννάκη – Συγγραφέας
Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/298328/ti-edeikse-telika-i-diki-tis-xrysis-aygis-21-prosopikotites-apantoyn