Ἡ δράση ξεκινᾷ στήν Ἀθήνα τοῦ 1991, μέ ἀναφορές στή δολοφονία τοῦ Κώστα Ταχτσῆ τό 1988. Ἀμέσως μετά μεταφερόμαστε στήν Ἀθήνα τόν Αὔγουστο τοῦ 2021. Οἱ φωτιές κατακαίουν τη Βαρυμπόμπη καί τό Τατόι. Ἡ δολοφονία ἑνός ἐπιφανοῦς καθηγητῆ τῆς Νομικῆς, μέ σκηνοθεσία τοῦ τόπου τοῦ ἐγκλήματος ἡ ὁποία εἶναι ἀκριβές ἀντίγραφο τῆς δολοφονίας τοῦ Ταχτσῆ εἶναι ἡ ἀρχή τῆς νέας περιπέτειας τοῦ Χάρη Κόκκινου. Τό μυστήριο τῆς νέας δολοφονίας καί τῆς σκηνοθεσίας της, ἡ ἀκόρεστη δίψα γιά ἐξουσία, ἡ κρυφή ἐρωτική ζωή, ἡ παράνομη ἐμπορία βρεφῶν καί ὠαρίων, ὅλα βαθμιαῖα βγαίνουν μπροστά καί στήνονται σέ μια μεγάλη σκακιέρα. Κι ἐνῶ ὁ Κόκκινος ἀντιλαμβάνεται πώς πρόκειται γιά μιά παρτίδα σκάκι, δέν μπορεῖ νά βρεῖ τόν ρόλο του, τή θέση του. Δικαίως. Στήν παρτίδα αὐτή δέν φαίνονται καθαρά τά πιόνια καί ὁ ρόλος τους. Ποιός εἶναι ὁ βασιλιάς, τί ρόλο παίζει ἡ βασίλισσα, ποιοί εἶναι οἱ ἀξιωματικοί που θυσιάζονται, ὑπάρχουν ἄραγε πύργοι, τί κρύβει τό ἄλογο;
Κι ὅσο ὁ Κόκκινος θά τρέχει πίσω ἀπό τίς ἐξελίξεις, ψάχνοντας τά αἴτια τοῦ φόνου, μέ τήν ἐλπίδα πώς ἔτσι θά φτάσει καί στόν δολοφόνο, ἡ Γιαννάκη θά μᾶς ἀναπτύσσει (καί ὄχι μόνο μέσῳ τοῦ Κόκκινου) τίς σκέψεις της, τούς προβληματισμούς της, τίς ἀμφιβολίες της, τούς φόβους της. Δίνει μεγάλη σημασία στό ἀποτύπωμα πού ἀφήνει ἕνας φόνος στούς οἰκείους τοῦ θύματος, καθώς καί στήν παραγνωρισμένη σημασία τῆς ἀδιαφορίας ὡς αἰτίας μεγάλων ἐγκλημάτων.
Ὁ Κόκκινος παρουσιάζεται πιό ὥριμος ἀπό ποτέ, ἀφοῦ τόν βρίσκουμε νά προβληματίζεται ἀκόμη καί γιά τόν δικό του ρόλο στό κυνήγι τοῦ δολοφόνου. Εἶναι ἐξαιρετική ἡ σκέψη του ὅταν συναντᾷ/ἀντιμετωπίζει αὐτήν πού ἀποκαλεῖ «βασίλισσα»: «Μποροῦσε νά τῆς πεῖ πολλά γιά τόν ναρκισσισμό της, γιά τίς ἀσκήσεις ἐξουσίας καί ὑποταγῆς, γιά τήν ἄκρατη φιλοδοξία της, γιά τήν ἀνάγκη της νά τιθασεύσει ἀκόμη καί τόν χρόνο πού περνοῦσε ἀπό πάνω της, γιά τό γεγονός ὅτι εἶχε θυσιάσει ἐνδεχομένως πάρα πολλά γιά νά μήν κατακτήσει τίποτα καί ὅτι παρ’ ὅλα αὐτά ἐξακολουθοῦσε νά εἶναι γοητευτική, μέχρι νά τή συντρίψει κι αὐτή ὁ χρόνος, ὅπως ὅλους, ἀλλά δέν μίλησε. Ὅπως εἶχε ἤδη ὁμολογήσει, εἶχε μάθει νά παίζει πόκερ μέ τούς συνομιλητές του κι ἐκείνη σκάκι. Ἔρχονταν ἀπό διαφορετικούς κόσμους». Σέ πόσες «βασίλισσες» τοῦ σήμερα θά ἀκούγονταν ὀδυνηρά αὐτά τά λόγια; Ἐπίσης, στίς πιό δυνατές στιγμές ἴσως ὅλων τῶν βιβλίων τῆς Γιαννάκη ἐντάσσω τήν ἐξομολόγηση τοῦ Κόκκινου στόν ὑφιστάμενό του Ἀλμπάνη. Στό βιβλίο αὐτό, περισσότερο ἀπό ὅλα τά προηγούμενα, ἔχουμε συχνές ἀναφορές στό παρελθόν τοῦ Κόκκινου: ὁ γάμος, τό διαζύγιο, ὁ γιός, ἡ φυλάκισή του, ἡ αὐτοκτονία του, καί πῶς ὅλα αὐτά τόν ἔχουν ἐπηρεάσει. Εἶναι ἄραγε σημάδια χωρισμοῦ τοῦ πρωταγωνιστῆ καί τῆς συγγραφέως;
Ἐκεῖνο πού ἡ συγγραφέας δέν κρύβει, ἄλλωστε τό ἔχει δηλώσει δημοσίως, εἶναι τό πόσο τήν ἔχουν ἐπηρεάσει οἱ φωτιές στή Βαρυμπόμπη. Ἡ ὀδύνη πού τῆς προκάλεσαν τά ἀποτελέσματά της διαπνέει ὅλο τό βιβλίο, καθιστώντας το ἔτσι τό πλέον προσωπικό της.
Τό ἔγκλημα ἔχει δύο «λύσεις». Πρώτη εἶναι αὐτή πού βρίσκει ὁ Κόκκινος, ἡ ὁποία ὅμως ἀφήνει μιά γεύση λειψῆς ἱκανοποίησης στόν ἀναγνώστη. Ἡ δεύτερη εἶναι αὐτή πού ἀποκαλύπτεται στίς τελευταῖες 13 σελίδες τοῦ βιβλίου. 13 σελίδες, οἱ ὁποῖες «σφραγίζουν» τή βεβαιότητα ὅτι ἡ Εὐτυχία Γιαννάκη παρέδωσε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο (ξανά!), ξεπερνώντας τίς προσδοκίες τῶν ἀναγνωστῶν της (ξανά!).
«Βιβλία καί ἄνθρωποι ἔχουν τήν τύχη πού προδιαγράφουν τά χέρια στά ὁποῖα πέφτουν».
«Ἡ ζωή εἶναι μιά ἐκπαίδευση στήν ἀπώλεια».
«Τό παρελθόν δέν ἐπιστρέφει γιά νά μᾶς δικάσει, τό παρελθόν μᾶς κατοικεῖ». Χάρης Κόκκινος
«Κάνουμε τόσα γιά νά μάθουμε νά θυμόμαστε καί δέν ξέρουμε τίποτα γιά τό πῶς νά ξεχνᾶμε». Εὐτυχία Γιαννάκη.
Πηγή: http://www.exostispress.gr/Article/etixia-giannaki-o-naiagoi-to-agoustou#ixzz7YG5sILez
