Επιλογή οκτώ βιβλίων από τις πρόσφατες κυκλοφορίες ελληνικών αστυνομικών μυθιστορημάτων και θρίλερ.
Της Χίλντας Παπαδημητρίου
Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΘΕΟΥ της Ευτυχίας Γιαννάκη (εκδ. Ίκαρος) / Η δολοφονία της Ελβετίδας φιλότεχνης, φιλάνθρωπης και φιλελληνίδας Πέτρα Λαγγούση στο κότερό της, σε παραλία της Πάρου, ξεσηκώνει το ήρεμο νησί και αποσυντονίζει τις τοπικές αστυνομικές αρχές. Μια ομάδα από το τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής σπεύδει επί τόπου, με επικεφαλής τους γνωστούς μας από προηγούμενα βιβλία της Γιαννάκη, Λίνα Λιάρου και Γιάννη Ζώη. Στην Πάρο όμως κρύβεται από τον κόσμο και από τον εαυτό του ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, με αναρρωτική άδεια που απειλεί να γίνει μόνιμη. Ώσπου κάποιοι υψηλά ιστάμενοι θα του ζητήσουν να συμμετάσχει στην έρευνα για τον δολοφόνο της Λαγγούση. Και θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για δίκαιους και άδικους.
Μικρά και μεγάλα μυστικά –μερικά χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’80, άλλα από τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής– θα βγουν στη φόρα, παρά τις προσπάθειες των ντόπιων να διατηρήσουν στοιχειωδώς την ισορροπία της μικρής, κλειστής κοινωνίας. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλάει για το διεθνές κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας, που ο τζίρος του φτάνει τα κέρδη του οργανωμένου εγκλήματος από τα ναρκωτικά. Πληγές που έχουν μείνει ανοιχτές και κακοφορμίζουν θα καυτηριαστούν αναγκαστικά. Αυτά και άλλα πολλά περιέχει το καινούργιο μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη, με το οποίο εγκαινιάζει τη δεύτερη τριλογία της με ήρωα τον αστυνόμο Κόκκινο. Η νόσος του μικρού θεού, εκτός από πλούσια αστυνομική δράση και μυστήριο, περιέχει αποσπάσματα υπαρξιακής ενδοσκόπησης όλων των ηρώων, ακόμα και των πιο ταπεινών. Ο Χάρης Κόκκινος θα κοιτάξει κατάματα τις πληγές του και θα προχωρήσει, συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά ότι μόνο όταν αποδεχτεί κανείς τα λάθη του μπορεί να σταθεί στα πόδια του αυτάρκης και καθαρμένος.
Η γλώσσα της αφήγησης είναι εντυπωσιακά δουλεμένη, μαρτυρά μαστοριά και πάθος με τις λέξεις.
Η γλώσσα της αφήγησης είναι εντυπωσιακά δουλεμένη, μαρτυρά μαστοριά και πάθος με τις λέξεις. Ένα μικρό απόσπασμα: «Οι λέξεις φτιάχτηκαν για να μπαίνουν στη σειρά η μία μετά την άλλη και να βάζουν τα πράγματα σε τάξη. Γι’ αυτό υπακούν σε συγκεκριμένους κανόνες, οι λέξεις είναι υπάκουες ακόμα και στην ποίηση, όμως σπανίως καταφέρνουν να περιγράψουν την πραγματικότητα. Είναι μια άσκηση υποταγής τελικά, η δουλειά με τις λέξεις είναι μόνο μια απόπειρα να υποτάξει και να υποταχθεί κανείς στο χάος, στην πολυπλοκότητα κι αυτό που επιπόλαια βαφτίζεται πραγματικότητα. Κάθε κεφάλι όμως γεννάει άλλο σχήμα, κι έτσι ακόμη και να πάρει κανείς μαζί όλα τα σχήματα από τις υπάκουες λέξεις που γεννούν τα ανυπάκουα κεφάλια μετά από κάθε συμβάν, δεν θα καταφέρει ποτέ να ανασυνθέσει την πραγματικότητα. Ίσως μόνο κάποια θραύσματά της».