Υπάρχουν κάποιες συναντήσεις που εύχεσαι να συμβούν και κάποτε συμβαίνουν. Τα βιβλία, οι στίχοι, οι λέξεις είναι οι δικοί μας δίαυλοι. Η εκπομπή “Με τα πόδια μέχρι την αλήθεια” μεταδόθηκε στις 11/07 από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Στη φωτό μαζί με την Αλεξάνδρα Χριστακάκη, την Ειρήνη Δερμιτζάκη και την Λίνα Νικολακοπούλου. Κι εγώ βεβαίως πανευτυχής.
Ακούστε το απόσπασμα της εκπομπής όπως μεταδόθηκε από το Δεύτερο Πρόγραμμα στις 11 Ιουλίου 2020
Η Αλεξάνδρα Χριστακάκη έγραψε γι’ αυτή τη συνάντηση:
“… διαβάσαμε τα δυο βιβλία των νέων κοριτσιών, της Ειρήνης και της Ευτυχίας, που μας ταξίδεψαν σε κόσμους διαφορετικούς. Η πρώτη στο Σκορποχωρι της Κρήτης, ψυχαναλυοντας τον Μανούσο που γεννήθηκε ηττημένος, χωρίς θέλω, αποξενωμένος από τον εαυτό του, τις επιθυμίες του, τις ανάγκες , υπηρετώντας μια ταυτότητα που του κόλλησαν ως ρετσινιά και με μια κοινωνία που δεν ανέχεται την διαφορετικότητα. Και με διάχυτη την αγωνία για το αν θα μπορέσει να πετάξει από πανω του αυτά τα σακιά και να κερδίσει την χαμένη του ζωή.. Αυτά που κατέθεσε η Ειρήνη στην εκπομπή για την εμπειρία της σε γηροκομείο του Λονδίνου με ενήλικες και πάσχοντες από άνοια, ο θεραπευτικός ρόλος της τέχνης και πως την βοήθησε στην διαχείριση της απώλειας, του θανάτου της δικης της μάνας είναι κλειδιά πολυτιμα για όλους. Γιατί η Ειρήνη δουλεύοντας τα δικά της θραύσματα, πιστεύει, ότι η ζωή νικά! Η δεύτερη συγγραφέας η Ευτυχία Γιαννάκη, με πρόσχημα την εξιχνίαση μιάς δολοφονίας στην Πάρο, μας ταξίδεψε στην Μεσόγειο, στην Ιταλία, στην Ελβετία, στην Γαλλία, μας βύθισε , ως ναμαστε δύτες με άγνοια κινδύνου, στις μαύρες δίνες του βυθού, που κρύβουν ένοχα μυστικά αλλά ζητουμενο είναι η κάθαρση. Που μας επισημαίνει το πόσο λυτρωτικό αλλά τολμηρό και επώδυνο είναι να Καταβυθιστούμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Βυθός και άνωση,οπως επεσήμανε η Λίνα,είναι τα δύσκολα και λίγοι το τολμουν. Μας υπενθύμισε πως λογοτεχνία και έρευνα πάνε αντάμα, γιατί το κουβάρι της νομιμοποίησης πολλών έργων τέχνης που κοσμουν ιδιωτικές συλλογές είναι προιόν αρχαιοκαπηλίας.Και αυτό κυριαρχει στο σενάριο του βιβλίου. Για να καταγραφεί η διαδρομή αυτή,η Ευτυχία αναζήτησε προφορικές μαρτυρίες, γιατί τα στόματα στα Κουφονήσια και στο Δεσποτικό δεν είναι κλειστά. Όσο για την παρατήρηση ενός αμφορέα σε γκαλερί της Ζυρίχης, ξεκίνησε την συγγραφική της περιπέτεια . Η Ευτυχία, ακτινογραφεί, ψυχαναλύει τους ήρωες της, θέτοντας πάντα ερωτήματα γιατί επέλεξε ο καθένας αυτό που κάνει, τι κρύβεται πίσω από τις πράξεις του, γιατί έχει ενοχές και… αποσύρσεις, πως αναζητούν οι ήρωες την ταυτότητα τους, πως ραγίζονται οι καθρέπτες του καθενός, πως Θρυμματίζονται βεβαιότητες ότι η εξουσία είναι αμετακίνητη και χαρίζει αιωνιότητα. Σαν την νόσο του μικρού θεού, που λέει και ο τίτλος του βιβλίου. Η χαρά και ο ενθουσιασμός των νέων κοριτσιών που συνομιλούσαν με την Λίνα ήταν διάχυτη. Αυτές τις συγκινησεις και τα ανταμώματα μας χάρισε το βιβλίο αυτήν την βδομάδα. Και υπάρχουν και τα ανομολόγητα του καθενός που δεν μπορουν να βγουν από τον βυθό. Ένα μεγάλο ευχαριστώ.. Ξεκινά μια καινουργια βδομάδα.”
Ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι και σας ευχαριστούμε!