Γράφει ο Τάσος Γέροντας για το Περιοδικό Εξώστης
Εὐτυχία Γιαννάκη «Ἡ νόσος τοῦ μικροῦ θεοῦ». Ἐκδόσεις Ἴκαρος, Ἰούνιος 2020. 480 σελίδες σέ ἐξαιρετικῆς ποιότητας ὑποκίτρινο χαρτί βελούδινης ὑφῆς, ἄψογη ἐπιμέλεια καί ἐκτύπωση, στιβαρό δέσιμο καί ἕνα ἐξώφυλλο μέ πολλά μηνύματα.
Ἡ Εὐτυχία Γιαννάκη στήν τριετία 2016-2018 μᾶς ἔδωσε τήν τριλογία τῆς Ἀθήνας. Ἐκεῖ γνωρίσαμε τόν Χάρη Κόκκινο, ἀστυνόμο τῆς ὑποδιεύθυνσης Ἐγκλημάτων κατά τῆς ζωῆς. Ὁ Κόκκινος μέ τήν ὁμάδα του ἀντιμετώπιζε ἐγκλήματα καί μόνος του ἀντιμετώπιζε τούς δαίμονές του: ἀνασφάλειες, φόβοι, ἐνοχές. Τό τέλος τῆς τριλογίας ἦταν συγκλονιστικό.
Ἡ νέα τριλογία, «ἡ τριλογία τοῦ βυθοῦ», ξεκινᾷ μέ μία ρήση τοῦ Λετονοῦ ζωγράφου Μάρκ Ρόθκο, ἡ ὁποία ἐμμέσως ἀναφέρεται στά προηγούμενα. Ἐκεῖνα τά βιβλία εἶχαν σκοτεινό κόκκινο ἐξώφυλλο καί μαύρη ράχη. Καί στο τέλος της ἔγινε αὐτό πού φοβόταν ὁ Ρόθκο: τό μαῦρο ἔφαγε τό κόκκινο (καί τόν Κόκκινο). Ὅμως ἕνας πίνακας τοῦ Ρόθκο, ὁ ἀγαπημένος ἑνός ἐκ τῶν πρωταγωνιστῶν, χρωματίζει αὐτήν τήν τριλογία. Ὁ πίνακας Νο.10, κίτρινο καί μπλέ, χρωματίζει κίτρινο τό ἐξώφυλλο καί μπλέ τή ράχη.
Βρισκόμαστε στήν Πάρο τόν Ἰούνιο τοῦ 1985. Κεφάλαιο 0. Ἕνας φίλος σκοτώνει καί θάβει τόν φίλο του σέ σπηλιά τοῦ βυθοῦ. Κανένα ὄνομα ἀνθρώπου. Μόνο τό ὄνομα ἑνός σκάφους.
Μεταφερόμαστε στήν Ἀθήνα σήμερα. Ἕνα μεγαλοστέλεχος πολυεθνικῆς παίρνει ἕνα δέμα μέ μήνυμα πού δέν ἀντιλαμβάνεται καί τό μεταφέρει στό ἀφεντικό του.
Πάρος. Σήμερα. Μιά γυναίκα ἐξαφανίζεται.
Πάρος ξανά. Σήμερα. Χάρης Κόκκινος. Χαμένος στόν χῶρο καί τόν χρόνο. Τρία χρόνια ἀδειοῦχος φτιάχνει καί χαλάει τό πατρικό του στίς ὀρεινές Λεῦκες τῆς Πάρου, χαμένος στόν μαῦρο κόσμο του.
Ἡ ἐξαφάνιση ἀποδεικνύεται φόνος. Ἡ νεκρή εἶναι ἡ Ἑλβετίδα σύζυγος τοῦ ἰδιοκτήτη τῆς πλυεθνικῆς πού ἀναφέραμε. Ἀπό τήν Πάρο αὐτός, ἐξωφρενικά πλούσιος, μέ πολλές ἀγαθοεργίες στό νησί καί μανιώδης συλλέκτης.
Ἡ μικρή κοινωνία τῆς Πάρου θά ἀναστατωθεῖ ἀπό τό ἔγκλημα καί τίς πολυπληθεῖς ὁμάδες τῆς ἀστυνομίας πού θά ἔρθουν ἀπό τήν Ἀθήνα. Ὅλο αὐτό θά σηκώσει κουρνιαχτό, θά σκάψει βαθιά, θά ἀποκαλύψει παλιές ἱστορίες καί καλά κρυμμένα μυστικά, συμμαχίες, ἔχθρες, μίση. Τό τέλος εἶναι ἀπρόσμενο, ἡ αἰτία ἀποκαλυπτική, ἀμυδρά ἴχνη εἶχαν φανεῖ ἀπό τήν ἀρχή. Οἱ ἀνωνυμίες τοῦ παρελθόντος σιγά-σιγά φωτίζονται καί δείχνουν τόν δρόμο πρός τήν ἀποκάλυψη-λύτρωση. Ὅσο μπορεῖ ἑνας φόνος νά λυτρώσει.
Ὅμως αὐτό δέν εἶναι τό ζητούμενο.
Τό πρῶτο βιβλίο τῆς τριλογίας τοῦ βυθοῦ εἶναι μία διαρκής καταβύθιση στήν ἀνθρώπινη ψυχή. Ἡ Γιαννάκη δέν ξεχωρίζει πρωταγωνιστές ἀπό κομπάρσους. Μᾶς παρασύρει στά ἐσώψυχα ὅλων. Μοιραζόμαστε τίς σκέψεις τους, τίς ἔγνοιες καί τούς φόβους τους. Οἱ παλιές ἁμαρτίες ἑνώνονται μέ τά νέα προβλήματα καί δημιουργοῦν ἐκρηκτικά μείγματα. Οἱ ἐκρήξεις δίνουν φωνή σέ ἀπρόσμενα πρόσωπα. Ὅπως μέσα στόν βυθό ἡ διαύγεια τῆς ὅρασης καί τοῦ νοῦ μειώνονται δραστικά, ἔτσι καί στή νέα ὑπόθεση, πού ἄθελά του μπλέκεται ἡ Κόκκινος, τά συναισθήματα, οἱ διαθέσεις, οἱ προθέσεις, οἱ ἀνάγκες καί οἱ ἐπιθυμίες εἶναι χαμένα σέ μιά θολούρα άκατανίκητη.
Ὅλα θά χωθοῦν καί θά χαθοῦν «σ’ ἕναν ἀτέρμονο κύκλο λήθης, σέ ἕναν βυθό πού τελικά θά τούς κατάπινε ὅλους, μαζί μέ τούς ἀφηγητές τους».
Τό σημείωμα γιά τόν ἀναγνώστη πού κλείνει τό βιβλίο, λειτουργεῖ ὡς σύνδεσμος μεταξύ τῆς μυθοπλασίας καί τῆς πραγματικότητας. Εἶναι ὅμως κι αὐτό πιστό στό πνεῦμα τοῦ βιβλίου. Εἶναι κι αὐτό θολό.
Τό βιβλίο διαβάζεται ἀπνευστί. Μιά βαθιά ἀνάσα καί βουτιά στά βαθιά. Περίμενα πώς θά ἦταν καλύτερο ἀπό τά προηγούμενα, ἀλλά τελικά αὐτό εἶναι καλύτερο ἀπό ὅτι περίμενα.
Πηγή: http://www.exostispress.gr/Article/etixia-giannaki–nosos-to-mikro-theo
