H Don’t Ever Read Me μάλλον εστιάζει στην πραγματική ένοχη αυτού του βιβλίου.
“Οι τελευταίες σελίδες της Νόσου είναι από τα ωραιότερα, ανατρεπτικότερα, πιο αξέχαστα αυτόνομα κείμενα που διάβασα τελευταία σε σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.
Δεν είναι εύκολο αυτό που επιχειρεί η Ευτυχία Γιαννάκη στο νέο της μυθιστόρημα, Η Νόσος του Μικρού Θεού, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ίκαρος.
Δύο χρόνια μετά την Πόλη στο Φως, το τρίτο και τελευταίο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας, η Γιαννάκη επιστρέφει σε παλιά αλλά και σε νέα λημέρια. Ο Χάρης Κόκκινος – που πλέον συνοδεύεται από κίτρινα και όχι κόκκινα εξώφυλλα – βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια στην ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας του, τις γραφικές Λεύκες της Πάρου, προσπαθώντας να ξεπεράσει μια προσωπική τραγωδία. Σε άδεια άνευ αποδοχών από την υπηρεσία, ανακαινίζει το νησιώτικο σπίτι και διάγει έναν κατά το δυνατόν ήρεμο βίο στις Κυκλάδες. Ένα έγκλημα το οποίο θα ταράξει την Πάρο και θα φέρει παλιούς του συναδέλφους από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών στο νησί θα αποτελέσει την αφορμή της επανόδου του Κόκκινου στην ενεργό δράση.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα τρία μυθιστορήματά της, χωρίς φυσικά να το υποτιμά, στη Νόσο του Μικρού Θεού η Γιαννάκη δείχνει να μην ενδιαφέρεται πια τόσο για το μυστήριο καθαυτό. Πιο ώριμη από ποτέ, έχει πλέον αφομοιώσει πλήρως τη συνθήκη του αστυνομικού μυθιστορήματος, σύμφωνα με την οποία ο κοινωνικός σχολιασμός είναι αν όχι προαπαιτούμενο τότε σίγουρα ζητούμενο, και έχει προχωρήσει αρκετά βήματα παραπέρα – στη Νόσο η Γιαννάκη μας συστήνει ένα νέο κεντρικό ήρωα που στέκεται σε εντυπωσιακή αντίστιξη προς το σκοτεινό και στοιχειωμένο Χάρη Κόκκινο: το φωτεινό, ολόλευκο νησί της Πάρου. Για να πετύχει την αντίθεση αυτή, η Γιαννάκη θαρραλέα αποχαιρετά αρκετούς από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες της Τριλογίας της Αθήνας, διατηρώντας μόνο τους απολύτως απαραίτητους, και αυτή τη φορά χαρίζει δυνατότερη φωνή σε περίπλοκους χαρακτήρες που δεν συνηθίζουμε να συναντούμε στη νεοελληνική μυθοπλασία – η τραβεστί Τζέλλα είναι εξαίσια σχηματισμένη, και δεν αποτελεί τη μόνη τέτοια περίπτωση.
Η συγγραφική εξέλιξη της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι βεβαίως εμφανής σε ολόκληρο το βιβλίο, αλλά εντοπίζεται ιδιαίτερα στο Κεφάλαιο Μηδέν με την τόσο ιδαίτερη περιγραφή του βυθού (ο οποίος δίνει τον τίτλο στη νέα αυτή τριλογία, την Τριλογία του Βυθού), αλλά ακόμα περισσότερο στο Σημείωμα για τον Αναγνώστη που παραθέτει στο τέλος.
Οι τελευταίες σελίδες της Νόσου είναι από τα ωραιότερα, ανατρεπτικότερα, πιο αξέχαστα αυτόνομα κειμενα που διάβασα τελευταία σε σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα. Είναι τολμηρό, το ξέρω, αλλά θα το γράψω: αξίζουν οι σχεδόν 500 σελίδες του βιβλίου αυτού για τις τρεις τελευταίες του σελίδες, μετά τις οποίες ούτε τον Χάρη Κόκκινο, ούτε την Τριλογία της Αθήνας, ούτε την Πάρο, ούτε τα μυστήρια αλλά ούτε την ίδια την Ευτυχία Γιαννάκη μπορείς να δεις με το ίδιο μάτι. Έξοχο.
Πηγή: