«…Η Μεσόγειος με αφορμή αυτή την ιστορία κι ένα μικρό νησί γίνεται ο υδάτινος καθρέφτης της Ευρώπης φέρνοντας στο φως την πολυπλοκότητα και τις λεπτές ισορροπίες της συνύπαρξης που αναζητούμε τα τελευταία χρόνια»
Αστυνόμος Κόκκινος. Γιατί επανέρχεται;
Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος που επανέρχεται στις ιστορίες μου είναι για εμένα είναι μια άγκυρα, ένας τρόπος στην ουσία να μελετήσω τις αφηγηματικές δυνατότητες και τους περιορισμούς που επιβάλλει το σχήμα που θέλει τον ίδιο χαρακτήρα να επανέρχεται σε πολλές αφηγήσεις, όπως συμβαίνει παραδοσιακά στην αστυνομική λογοτεχνία. Η οικονομία και το βάθος που θα φωτίσω κάθε φορά είναι ένα επιπλέον μυστήριο, παράλληλο με τα μυστήρια που έχω να διαχειριστώ σε μια νέα ιστορία, μια επιπλέον πρόκληση. Ίσως κάποιοι το θεωρήσουν επιπόλαια ως ευκολία, στην πραγματικότητα πρόκειται για δυσκολία, ένα επιπλέον εμπόδιο που έχω να υπερπηδήσω κάθε φορά. Όσο αυτό το εμπόδιο θα λειτουργεί ως τμήμα ενός ουσιώδους προβληματισμού, θα επανέρχεται και ο χαρακτήρας, σε μια αιώνια νιτσεϊκή επανάληψη.
Αρχαιοκαπηλία. Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά περιστατικά και έρευνα;
Ναι, βασίζεται σε έρευνα γύρω από γεγονότα που έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Αν κοιτάξετε ακόμη και την τρέχουσα ειδησεογραφία της προηγούμενης εβδομάδας θα διαβάσετε ότι σε ιστοσελίδες μεγάλων οίκων δημοπρασιών αυτές τις ημέρες δημοπρατούνται αντικείμενα που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκονται σε κάποιο μουσείο. Είναι τα εκατοντάδες τα έργα τέχνης και αντικείμενα που μετά από έναν κύκλο παράνομων ή σκοτεινών αγοραπωλησιών καταλήγουν να πωλούνται σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Σε ένα ταξίδι μου βρέθηκα μπροστά σε μια τέτοια συναλλαγή και από εκεί ξεκίνησε η έρευνα για την ιστορία που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας. Με ταξίδια στις Κυκλάδες έπιασα το νήμα και από την άλλη πλευρά. Ποιοι είναι αυτοί που εντοπίζουν και πωλούν τα αντικείμενα. Πώς αυτά ταξίδεψαν σε βάθος χρόνου.
Κυκλάδες. Γιατί η δράση τοποθετείται σε νησί αυτή τη φορά;
Όπως και στην «Τριλογία της Αθήνας», των ιστοριών που προηγήθηκαν με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, έτσι και σε αυτό το πρώτο μέρος της νέας «Τριλογίας του βυθού» με ενδιαφέρει το κοινωνικό σχόλιο και η καταβύθιση στο ενδόμυχο, το βαθύτερο, το σκοτάδι και το φως κάθε χαρακτήρα μου. Η Μεσόγειος με αφορμή αυτή την ιστορία κι ένα μικρό νησί γίνεται ο υδάτινος καθρέφτης της Ευρώπης φέρνοντας στο φως την πολυπλοκότητα και τις λεπτές ισορροπίες της συνύπαρξης που αναζητούμε τα τελευταία χρόνια.
Νερό και ρευστότητα. Πραγματικότητα και μυθοπλασία. Πώς διαπλέκονται στη νέα τριλογία; Υπάρχουν στοιχεία της δικιάς σας πραγματικότητας στην ιστορία;
Ναι, η ιστορία περιέχει θραύσματα της δικιάς μου πραγματικότητας – πώς θα μπορούσε να είναι και αλλιώς; Ένας από τους λόγους που σε όλη την τριλογία χρησιμοποιώ ως κυρίαρχο το στοιχείο του νερού, πέρα από την κάθαρση και την ανανέωση ή την διαρκή κίνηση που αυτό φέρνει, είναι ότι με ενδιαφέρει το ίδιο το όριο της μυθοπλασίας και πως ο μύθος μπλέκεται με την πραγματικότητα, πόσο ρευστά είναι τα όριά τους. Πολλοί χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματά μου ως κοινωνικά αστυνομικά. Κι αυτό γιατί δεν εστιάζω στην αγριότητα του εγκλήματος ή στην ανατροπή για την ανατροπή ή στην ηδονοβλεψία του τρόμου, όπως μας έρχεται συνήθως από τον βορρά. Με απασχολεί το ουσιαστικό καθρέφτισμα της εποχής μας, της μεσογειακής ματιάς και της ιδιοσυγκρασίας μας, η ρευστότητα των ίδιων των ορίων της αστυνομική λογοτεχνίας ή αυτού που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε αστυνομική αφήγησης.
Θύτης και θύμα. Καλό και κακό; Είναι ρευστά τα όρια ανάμεσά τους;
Ναι, ο καθένας μας κουβαλάει έναν πυρήνα που εκρήγνυται ανάλογα με την πυροδότηση ή την αφορμή και την αιτία που προηγούνται. Είμαστε όλοι οι τόνοι και όλα τα χρώματα, εν δυνάμει θύτες και θύματα, πολλές φορές ταυτόχρονα θύτες και θύματα. Το σημαντικότερο είναι ίσως η ανεκτικότητα και η τρυφερότητα με την οποία σκύβει ο δημιουργός στους χαρακτήρες του και στη συνέχεια ο αναγνώστης, με στόχο να φωτιστεί όχι μόνο το γνώριμο, αλλά και το ξένο, αυτό που είναι καταχωνιασμένο στο σκοτάδι μας. Λένε ότι έχουμε μια δημόσια, μια ιδιωτική και μια μυστική ζωή. Το μυστικό, το μύχιο, το βαθύτερο είναι το ζητούμενο κάθε φορά, αυτό που δοκιμάζει τα όρια του τρόπου σκέψης μας και μας επιτρέπει να αλλάζουμε και να αναθεωρούμε τις απόψεις μας. Είμαστε οι ρευστοί εαυτοί μας. Κανείς δεν μένει αμετακίνητος, ίδιος σε βάθος χρόνου.
Επόμενο συγγραφικό βήμα;
Να συνεχίσουμε σε ομόκεντρους κύκλους, σε σπείρες που οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερο βάθος, σε νέες ιστορίες που σπάνε τα όρια των λογοτεχνικών ειδών το οποία είναι ούτως ή άλλως πλασματικά και εξελίσσονται σε αφηγήσεις που μας συγκινούν βαθιά δίνοντας ένα κάποιο σχήμα στον κόσμο μας, ένα κάποιο νόημα ίσως στο λογικό και στο παράλογο της ύπαρξής μας. Αν βεβαίως μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο.
Πηγή: https://intownpost.com/η-συγγραφέας-ευτυχία-γιαννάκη-κουβεντιάζει-με-την-τίνα-πανώριου
