Γράφει η Δήμητρα Δημητρίου
“Η λογοτεχνία συνδιαμορφώνει ενεργά την κουλτούρα του τέταρτου κύματος και συμπορεύεται ή και συμπίπτει με τα ακραία φαινόμενα έμφυλης κακοποίησης που αυξανόμενα αποκαλύπτονται. Ολοένα και περισσότερες γυναίκες συγγραφείς στην Ελλάδα θίγουν πλέον στο έργο τους ανοιχτά τη σεξουαλική, συγκεκριμένα, βία της πατριαρχικής εξουσίας, για να αναφερθούμε μόνο στη σύγχρονη σαδομαζοχιστική, φιλοθεάμονα κουλτούρα βιασμού που ανατέμνει αιχμηρά η Ελένη Γιαννακάκη (Σναφ, 2010)·[3] στην εμπειρία του βιασμού της, την οποία εκθέτει αυτοβιογραφικά η Αγαθή Δημητρούκα (Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο, 2010)· στην τραυματική απώθηση του βιασμού -από τον ίδιο της τον πατέρα- της κατακερματισμένης ταυτοτικά σ’ έναν ψηφιακό λαβύρινθο ηρωίδας της Μάρως Δούκα (Πύλη εισόδου, 2019)· στην ψυχική βία που ασκείται από την παραδοσιακή κοινωνία στην ανήλικη ηρωίδα της Σώτης Τριανταφύλλου (Σικελικό ειδύλλιο, 2021) Κοντσέττα, η οποία επωμίζεται επιπλέον την επιβολή ενός «επανορθωτικού» γάμου· στο θέμα της γυναικοκτονίας που προβάλλει ευφυώς, από την πλευρά του αστυνομικού μυθιστορήματος, η Ευτυχία Γιαννάκη (Στη φωλιά του ιππόκαμπου, 2021)· στο δύσκολο θέμα του trafficking (εμπορία γυναικών) που απασχολεί τη Φιόρη Ζαφειροπούλου (Η άχρονη παραλία, 2021)· στη βία των θεσμών και της Δικαιοσύνης απέναντι στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης που θέτει στο λογοτεχνικό προσκήνιο η Μαρία Λούκα (Μια γυναίκα απολογείται, 2021), με παράθεση μάλιστα επιμέτρου σχετικών ορισμών, χρήσιμων για τον εκσυγχρονισμό της νομολογίας, και τηλεφωνικών γραμμών ενημέρωσης, συμβουλευτικής και υποστήριξης για περιστατικά έμφυλης βίας· ή στην κατά συρροήν δολοφονία μεταναστριών και ανήλικων κοριτσιών στην Κύπρο, που ανασύρθηκαν το 2019 από λίμνη και φρεάτια σε βαλίτσες, το οποίο απασχολεί το νέο, υπό δημοσίευση βιβλίο της Κωνσταντίας Σωτηρίου,[4] προβάλλοντας διαθεματικά τις ταξικές και φυλετικές διαστάσεις του εγκληματικού αυτού φαινομένου. Σ’ αυτά μπορούμε να προσμετρήσουμε την τολμηρή προβολή του θέματος στο παιδικό βιβλίο από την Άννα Βασιλειάδη (Η σιωπή της Μελίνας, 2020) ή και την ανδρική συνεπικουρία στην ανάδειξη του προβλήματος του Δημήτρη Βαρβαρήγου (Παράτα με, 2021)…”
Η Δήμητρα Δημητρίου γράφει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το λογοτεχνικό #MeToo με αναφορές σε έργα που εκδόθηκαν από το 2010, μεταξύ αυτών και η “Φωλιά του ιππόκαμπου”.
Αξίζει να το διαβάσετε 