Μια μικρή φθινοπωρινή ιστορία για το OneMan μετά από πρόσκληση του Γ. Ρόμπολα.
της Ευτυχίας Γιαννάκη
analytis.cobalusΜου είπε: «κοίτα, πώς φθίνω».
Ανάμεσα στις κόρνες κατάλαβα ότι είπε «κοίτα, πως φτύνω» και τσαντίστηκα.
Κοίταξα το μεταλλικό μπολ που είχαμε γι’ αυτή τη δουλειά στο κομοδίνο. Ήταν γεμάτο αίμα. Καλή ένδειξη, σκέφτηκα. Τουλάχιστον δεν φτύσαμε στο πάτωμα.
Σηκώθηκα να το αδειάσω στον μικρό νεροχύτη που υπήρχε στο δωμάτιο. Στο νοσοκομείο υπήρχαν δωμάτια με νεροχυτάκια και δωμάτια χωρίς. Ποιος ξέρει γιατί; Θέμα τύχης.
Δυο σταγόνες έτρεξαν στο θολό τζάμι.
Άρχιζε να βρέχει και όποτε έβρεχε άρχιζαν οι κόρνες. Όποτε άρχιζαν οι κόρνες εκνευριζόταν και όποτε εκνευριζόταν, έφτυνε αίμα στο πάτωμα και όποτε έφτυνε αίμα στο πάτωμα, εκνευριζόμουν.
«Εσύ λες φτυνόπωρο ή φθινόπωρο;» Με κορόιδεψε που παράκουσα.
«Εγώ λέω η εποχή που τα φτύνεις», του πέταξα ένα φτηνό ομολογουμένως λογοπαίγνιο.
«Ε, τότε εγώ λέω φτηνόπωρο με ήτα», συμπλήρωσε με βλέμμα θολό. «Όπου ακούς ήτα, βάλτο με δύο ταφ. Φτηνόπωρο που ξοφλάς, που ηττήθηκες. Πάει, πάπαλα, πέφτεις. Φτύνεις φτηνό φθινόπωρο. Κοινή ρίζα, κοινή κατάληξη».
«Τη σκοτώσαμε ετυμολογικά τη λέξη, αδερφέ», είπα.
Κανονικά είμαι φιλόλογος, θα έπρεπε να είμαι όλη τη ζωή μου σε καμιά τάξη να αναλύω τις λέξεις χαρίζοντάς τους ζωή σε νέα στόματα και όχι να τις αποτελειώνω μαζί του. Πού τέτοια τύχη. Στον αιώνα τον άπαντα όπως έχουν κάνει το σύστημα. Για να ζω κρατάω γέρους στα νοσοκομεία. Τους κουλαντρίζω πηγαίνοντας άλλοτε με τα κέφια τους και άλλοτε με τα δικά μου. Πού και πού τους βοηθάω να ξεπαστρεύονται ανώδυνα. Μέχρι να με ψήσουν να το κάνω νευριάζουν που κάθομαι δίπλα τους στη θέση των συγγενών τους. Νευριάζω κι εγώ που είμαι εκεί, αντί για την αίθουσα διδασκαλίας. Χάλια σύστημα. Κανείς δεν είναι στη θέση του. Πώς να πάει καλά το πράγμα; Ήττα ολκής, ήττα μεγατόνων με δύο ταφ.
Βάζω το μπολ στο κομοδίνο δίπλα. Αντί να το πιάσει σηκώνεται όρθιος και φτύνει στο πάτωμα.
«Κοίτα πως φτύνω», περηφανεύεται πατώντας πάνω στο αίμα. Μουγκρίζω από τα νεύρα μου. Είμαι σίγουρος ότι αυτό ειπώθηκε και πριν. Θέλω να τον σκοτώσω.
Ανοίγει τη βρύση και γεμίζει το νεροχυτάκι με νερό. Σηκώνομαι. Αρπάζει το κεφάλι μου και το βάζει μέσα στο νερό πριν να προφτάσω να αρπάξω το δικό του.
Κάποια δωμάτια έχουν νεροχυτάκια και κάποια όχι. Μικρά, ίσα να χωράει ένα κεφάλι. Ποιος ξέρει γιατί; Θέμα τύχης.
Στέκεται από πάνω μου και πιέζει την παλάμη του κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Τα μπατζάκια μου μουσκεύουν. Η βροχή ατέλειωτη γδέρνει το τζάμι.
«Κοίτα πως φθίνω», μουρμουρίζει, ενώ ο αέρας ανοίγει απότομα το παράθυρο και οι κόρνες τρυπάνε τ’ αυτιά μου σαν σάλπιγγες.
*Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη, «Στη φωλιά του ιππόκαμπου», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
Περισσότερες ιστορίες >> https://www.oneman.gr/entertainment/egklimata-mes-sti-vroxi/