“…Θέλω να σταθώ σε αυτό το συστατικό των τριών βιβλίων της σειράς. Η συγγραφέας εξασκεί τα παιδιά να ψάχνουν, να ερευνούν, να αναζητούν στοιχεία. Να μη συγκροτούν επιπόλαιες υποθέσεις, ούτε να απαγγέλλουν αστήρικτες, δίχως καμία απόδειξη, κατηγορίες[…].Και πραγματικά φανερώνει πόσο καλά το έχει ψάξει η συγγραφέας, αλλά και τη βαθιά γνώση που έχει για τον κόσμο των αστυνομικών μυστηρίων, στον οποίο άλλωστε θητεύει με επιτυχία από χρόνια.”
―Απόστολος Πάππος, elniplex.com
Ακολουθεί αναλυτικά η κριτική:
Εγώ, λοιπόν, είμαι δηλωμένος φαν των Πιτσιμπουίνων. Εντάξει, αυτό τρώγεται. Αυτό που δεν έχει ταίρι, όμως, παιδιά είναι ότι έχει κολλήσει η 14 μηνών κόρη μου με τα Πιτσιμπουίνια και αναγνωρίζει την Αντελί, τον Μικρό Μπλε και τον Παπούα, δείχνοντάς τους με το δάχτυλο. Αυτό είναι ένα δείγμα του πόσο πολυεπίπεδα είναι τα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά, πόσο διαφορετικά λειτουργούν ακόμα και σε παιδιά στα οποία δεν απευθύνονται (όπως η προαναφερθείσα), πόσο σημαντική είναι η εικονογράφηση, εν προκειμένω της Σοφίας Τουλιάτου που σε όλη τη σειρά παίζει σε πολύ υψηλά στάνταρ αισθητικής και, τέλος, πόσο σημαντικό είναι να καταλάβουμε όλοι ότι μπορούμε και πρέπει να παραλλάσσουμε το κείμενου του/της εκάστοτε συγγραφέα προσαρμόζοντάς το στις δυνατότητες του ακροατή/ακροάτριάς μας. Το οποίο σημαίνει στο παράδειγμά μας ότι θα ήταν μέγιστο λάθος από μέρους μου να πω στην 14μηνη αναγνώστρια “όοοχι, αυτό το βιβλίο δεν κάνει για σένα, θα σου διαβάσω κάποιο άλλο που είναι για σένα”. Όχι! Αφού το είδε και το ζήτησε και μου το έδωσε στα χέρια, σημαίνει ότι θέλει να της το διαβάσω. Κι αφού θέλει να της το διαβάσω, θα το κάνω λιγοστεύοντας αισθητά το κείμενο και μένοντας πολύ σε όσα οι εικόνες αφηγούνται. Αυτός -και με συγχωρείτε για την αυτοαναφορική εισαγωγή- πιστεύω ότι είναι ένας καλός τρόπος να χτίζουμε μια καλή σχέση του βρέφους και μικρού παιδιού με το βιβλίο.
Τρίτο βιβλίο της σειράς, λοιπόν. Τρίτο βιβλίο μυστηρίου για παιδιά 3,5 (περίπου) ως 7 (ξανά περίπου) ετών. Το ίδιο καλοφτιαγμένο, ευχάριστο και απολαυστικό, με ωραίο χιούμορ και πλοκή στο καλοδομημένο μυστήριο. Όπου…
Ροχαλητά ακούγονται σε όλο το Πίτσι Πίτσου, το νησί των Πιτσιμπουίνων, αλλά ο Μικρός Μπλε, ο μοναδικός ντετέκτιβ του νησιού, μετράει τις ώρες που απομένουν μέχρι το Μεγάλο Πιτς Πάρτι όπου οι Πιτσιμπουίνοι μαζεύονται κάθε χρόνο για να υποδεχτούν τις μαμάδες που λείπουν για ψάρεμα δύο ολόκληρους μήνες. Μια υπέροχη, χαρούμενη μέρα για όλο το νησί. Κρακ! Το παράθυρο στο δωμάτιο της Αντελί σπάει και ο Μικρός Μπλε σπεύδει να ερευνήσει το μυστήριο. “Φοβάμαι ότι είναι κάποιος που ήθελε να κλέψει τη μυστική συνταγή της πιτσικολάδας”, του λέει η Αντελί αλλά εκείνος προτείνει να μη βιάζονται και να ψάξουν για στοιχεί, κάτι που αποδεικνύεται σοφό, αφού η λογική σκέψη οδηγεί αλλού.
Θέλω να σταθώ σε αυτό το συστατικό των τριών βιβλίων της σειράς. Η συγγραφέας εξασκεί τα παιδιά να ψάχνουν, να ερευνούν, να αναζητούν στοιχεία. Να μη συγκροτούν επιπόλαιες υποθέσεις, ούτε να απαγγέλλουν αστήρικτες, δίχως καμία απόδειξη, κατηγορίες. Αυτό είναι αξία ζωής, σημαντική μάλιστα σε μια εποχή εύκολων συμπερασμάτων, fake και πολύ γρήγορων news, που απαιτούν να ακολουθήσεις, να κάνεις follow, like, share προτού καν προλάβεις να αξιολογήσεις ή να ψάξεις. Και πραγματικά φανερώνει πόσο καλά το έχει ψάξει η συγγραφέας αλλά και τη βαθιά γνώση που έχει για τον κόσμο των αστυνομικών μυστηρίων, στον οποίο άλλωστε θητεύει με επιτυχία από χρόνια.
Ακόμα μια επισήμανση. Στον κόσμο των πιγκουίνων, στους οποίους κλείνει το μάτι η σειρά των Πίτσιμπουίνων, συμβαίνουν μερικά θαυμαστά πράγματα. Όπως ότι οι μητέρες, εξαντλημένες μετά τη γέννα, αφήνουν τα μωρά στα πόδια του πατέρα και φεύγουν για αναζήτηση τροφής λείποντας περίπου δύο μήνες. Πηγαίνουν στη θάλασσα, το μόνο μέρος όπου μπορούν να βρουν τροφή, περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα. Το αρσενικό μένει πίσω, να κρατά δύο μήνες το αβγό στα πόδια του, δίχως να του πέσει, όρθιος, δίχως τροφή, αντέχοντας τον βαρύ χειμώνα και την χιονοθύελλα. Αυτός ο κόσμος και κυρίως το ξαναντάμωμα με τις μητέρες φανερώνεται γλυκά αλλά και με χιούμορ σε αυτή την ιστορία των Πιτσιμπουίνων. Θα σας συγκινήσει.
Για τη δουλειά της Σοφίας Τουλιάτου τα είπαμε και τα ξαναείπαμε. Εντυπωσιακή πραγματικά η γέννηση και η εικονογραφική αποτύπωση ενός τέτοιου πρωτότυπου, πολυπληθούς, ευφάνταστου και απαιτητικού κόσμου. Χρώματα, σχήματα, μορφές, διατάξεις σε μια γοητευτική ισορροπία.-
Το Soundtrack του βιβλίου
The Penguin March – Harry Gregson-Williams
The Voyage – OST La Marche De L’Emperour
The Civil Wars – Dance Me to the End of Love
Penguin Cha Cha – Instrumental (και τραγουδιστό)
Πηγή:
