Όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε δεν σκεφτήκαμε ότι ένας από τους δύο θα έπρεπε να εγκαταλείψει το κοινό μας σπίτι. Ένα διαμέρισμα που το βρήκαμε και το διακοσμήσαμε μαζί. Καμία μονομερής ενέργεια, καμία παρέμβαση δεν είχε γίνει τα τρία χρόνια που ήμαστε μαζί. Τίποτα δεν αγοράστηκε χωρίς συναίνεση, κανένα αντικείμενο δεν τοποθετήθηκε χωρίς τη συγκατάθεση των δύο μερών και ως εκ τούτου τίποτα δεν ανήκε στον έναν από τους δυο μας.
Οι οικονομικές δυσκολίες υπαγόρευσαν την δύσκολη λύση της συγκατοίκησης ακόμη και μετά την ανακοίνωση της λύσης της ερωτικής μας σχέσης στον εμβρόντητο περίγυρο. Όταν αναζητήσαμε κάποιο είδος διαχωρισμού του κοινού χώρου δεν τραβήξαμε κάποια λευκή γραμμή στο μέσο του σπιτιού. Το γραφείο το πήρε εκείνος, το σαλόνι εγώ, το μικρότερο υπνοδωμάτιο εκείνος, το μεγαλύτερο εγώ, η κουζίνα, το μπάνιο και το χολ θεωρήθηκαν κοινόχρηστοι χώροι, όπως και τα μπαλκόνια. Οι διάδρομοι ομοίως, δεν μπορούσαν να χωριστούν. Έτσι, η νοητή λευκή γραμμή υπήρχε, αλλά σε ορισμένα σημεία έχασκαν μικρά περάσματα. Και ήταν φυσικά σε αυτά τα περάσματα που ανταλλάσσονταν όλα εκείνα τα βαθιά βλέμματα και οι ανάσες που αναπολούσαν και ταυτόχρονα εξοβέλιζαν την προηγούμενη κατάσταση.
Για καιρό το μόνο που κάναμε ήταν να παρατηρούμε τα αντικείμενα που εισέβαλαν απροειδοποίητα στον ιδιωτικό χώρο του καθενός, τα αντικείμενα που δεν είχαν καμία συναίνεση και που φυσικά προσέβαλαν την αισθητική και δοκίμαζαν τις αντοχές του άλλου μέρους. Κάτι εξωφρενικά ξύλινα ελεφαντάκια στριμώχτηκαν στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο του, ένα φωτιστικό που θα ταίριαζε στο σπίτι της γιαγιάς του, αλλά όχι στη λιτή διακόσμηση του υπνοδωματίου του και κάτι μαύρα σεντόνια που προσέβαλαν την φλοράλ παπλωματοθήκη του, απλώθηκαν όπως όπως στο διπλό του κρεβάτι.
Για καιρό έκανα πως δεν έβλεπα και φρόντιζα να μπολιάζω τον δικό μου χώρο με παράξενα άνθη που γνώριζαν ότι δεν θα περνούσαν την πόρτα του διαμερίσματος αν εξακολουθούσαμε να είμαστε μαζί. Φυσικά, έκανε κι εκείνος πως δεν έβλεπε.
Όλα κυλούσαν μια χαρά, αν εξαιρούσε κανείς αυτές τις μικρές κακούγουστες παρεμβάσεις, μέχρι που άρχισαν οι φιλοξενίες. Απροειδοποίητα όπως μπήκαν τα αντικείμενα, μπήκαν και οι άνθρωποι. Άνθρωποι που δε θα περνούσαν ποτέ την πόρτα του διαμερίσματος αν εξακολουθούσαμε να είμαστε μαζί, αλλά πάλι δεν ειπώθηκε κάτι. Τι μπορούσε άλλωστε να ειπωθεί. Η λευκή γραμμή ήταν εκεί, ακόμη κι αν έχασκαν κάποια μικρά περάσματα.
Ένα βράδυ κάλεσε φίλους του, αλλά και φίλους της νέας του φίλης. Η μουσική έπαιζε δυνατά και τα ποτά έπαιρναν κι έδιναν. Είχα ειδοποιηθεί δυο βδομάδες νωρίτερα και είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου για τη σύναξη. Μαζί με την συγκατάθεση, έλαβα και την πρόσκλησή μου στο γεγονός την οποία φυσικά, αξιοποίησα. ‘Ετσι, βρέθηκα να χαχανίζω και να πίνω το ένα ποτό μετά το άλλο, ανάμεσα σε ανθρώπους με τους οποίους δεν θα χαχάνιζα και δεν θα έπινα ποτέ, αν δεν είχαμε χωρίσει. Όλο αυτό είχε κάτι αμήχανο και νευρικό στην αρχή, αλλά μετά όλες οι γωνίες εξαφανίστηκαν και γλιστρούσα με ευχαρίστηση πάνω στις καμπύλες του νέου σχήματος.
Υποθέτω ότι το αλκοόλ και η μουσική βοήθησαν όσο χρειαζόταν. Όταν έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας σταθήκαμε ακριβώς εκεί που θα περνούσε η λευκή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο σαλόνι και στο γραφείο. Φιληθήκαμε παθιασμένα και ό,τι επακολούθησε δεν το αφηγηθήκαμε σε κανέναν.
Όταν σηκώθηκα την επομένη το πρωί τον αναζήτησα, αλλά είχε φύγει. Δεν παρατήρησα ότι τα ελεφαντάκια, το φωτιστικό, τα μαύρα σεντόνια και η λευκή γραμμή ήταν ακόμη εκεί. Μια νέα ενότητα είχε επιβληθεί στον χώρο και όλα συνεχίστηκαν ακριβώς όπως πριν, χαχανίζοντας και πίνοντας με ανθρώπους που δε θα συναντούσα ποτέ αν δεν είχαμε χωρίσει.
Ήταν πιο όμορφες οι μέρες που ακολούθησαν και το χαχάνισμα με ανθρώπους που δε θα γνώριζα αν δεν είχαμε χωρίσει δεν είχε τίποτα οδυνηρό πια. Τώρα, λέω ότι η σχέση μας μπορεί να μην περπάτησε, αλλά ο χωρισμός μας είναι ιδανικός, εξωτικός, σα να περπατάει ένας τεράστιος ξύλινος ελέφαντας στο σαλόνι.
© Eftychia Giannaki 2016
