Συγγραφείς και έγκλημα: Μιλώντας για το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα με 3 εκπροσώπους του είδους
Συγγραφείς που υποκλίνονται στο έγκλημα με τη γραφή τους, που αποτυπώνουν χνάρια εποχής και ιδεών, που εγείρουν το ενδιαφέρον, που ανήκουν στην αστυνομική λογοτεχνία, έρχονται και μιλούν για τα βιβλία και τους ήρωές τους, αλλά και για τους αναγνώστες τους. Με την ευκαιρία της εκδήλωσης «Εγκλήματα στο Σπίρερ», που πραγματοποιείται σήμερα, στις 7.30 μ.μ., στο προαύλιο του κτιρίου Σπίρερ, οι τρεις συγγραφείς που θα μετάσχουν έδωσαν τη δική τους θέση και άποψη για το σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Πρόκειται για την Ευτυχία Γιαννάκη, τον Βαγγέλη Γιαννίση και τον Κώστα Καλφόπουλο.
Η Ευτυχία Γιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία. Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα, παιδικά βιβλία και θεατρικά έργα. Εργάστηκε για χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση και ως σύμβουλος έργων πληροφορικής. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει δημιουργική γραφή.
Πώς νιώθετε ανάμεσα σε ζοφερούς ήρωες, σε αιμοσταγείς δράστες και δράσεις. Πώς νιώθει ο δημιουργός χαρακτήρων που ασκούν ή δέχονται τη βία;
Η βία και η τελετουργία της δεν αποτελεί αυτοσκοπό στα βιβλία μου. Χρησιμοποιώ μια ακραία συνθήκη, όπως είναι το έγκλημα, προκειμένου να αναδείξω την κοινωνική συνθήκη που το γεννά και να επιτρέψω στον αναγνώστη να δοκιμάσει τον τρόπο σκέψης του και να σκύψει με τρυφερότητα ακόμη και σε αυτό που του είναι ξένο, ανοίκειο όχι μόνο γύρω του, αλλά και μέσα του. Η ηδονοβλεπτική ματιά στη βία και ο εύκολος εκβιασμός του συναισθήματος δεν αποτελούν στόχο των ιστοριών μου. Αντιθέτως είναι τα λεπτά όρια που χωρίζουν θύτες και θύματα και η ευκολία με την οποία μπορεί να βρεθεί κανείς στη μία ή την άλλη θέση που με ενδιαφέρουν.
Σας επηρεάζει η επικαιρότητα, αντλείτε στοιχεία από όσα συμβαίνουν;
Οι ιστορίες μου είναι καθρέφτης της εποχής και του τόπου μας, των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, τόσο στην «Τριλογία της Αθήνας», όσο και στη νέα «Τριλογία του βυθού». Βέβαια αν κοιτάξει κανείς βαθύτερα τη γέννηση, την αιτία, τη ρίζα κάθε φαινομένου θα διαπιστώσει ότι είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός και η ανθρώπινη κατάσταση που με αφορά κυρίως γράφοντας μια ιστορία. Είναι ο προσωπικός βυθός μας, το φως και το σκοτάδι μας, ένα μεγάλο κοινωνικό ψυχογράφημα τελικά το ζητούμενό μου.
Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει το δικό του κοινό που διευρύνεται συνεχώς
…διάφορες «σχολές» διαμορφώνουν ένα ξεχωριστό τοπίο… Υποστηρίζετε κάποια από αυτές ως συγγραφέας ή ως αναγνώστης…
Οι σχολές και τα ρεύματα απασχολούν κυρίως τους ακαδημαϊκούς και τους κριτικούς της λογοτεχνίας που έχουν τα κατάλληλα εργαλεία να τα αναλύσουν. Οι ομοιότητες, τα μοτίβα που μπορεί κανείς να βρει αναλύοντας τα λογοτεχνικά έργα είναι ίσως ένα ζητούμενο, αλλά ως δημιουργός συνήθως εστιάζω στην ιδιαιτερότητα που διαφοροποιεί κάθε δημιουργό και όχι τόσο σε αυτό που είναι κοινό με τους άλλους. Στην τέχνη μάς ενδιαφέρει αυτό που χαράσσει έναν νέο δρόμο πέρα από τον κανόνα. Γενικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την πολυφωνία του μεσογειακού νουάρ, της αστυνομικής λογοτεχνίας που παράγεται στον νότο της Ευρώπης.
Δώστε μας τους τίτλους βιβλίων που θεωρείτε ότι αξίζει να διαβαστούν.
Η αναγνωστική διαδρομή καθενός είναι ομοίως μοναδική και από μόνη της συνιστά μια ξεχωριστή περιπέτεια, ένα μεγάλο προσωπικό αφήγημα που τον διαμορφώνει. Τελικά καθένας θα διαβάσει αυτό που εκφράζει την ανάγκη, την οπτική και το συναίσθημά του σε συγκεκριμένες συνθήκες, οπότε αποφεύγω να υποδεικνύω αναγνωστικά μονοπάτια. Σαν μια γενική σύσταση θα έλεγα να αναζητήσει κανείς το κλαδί από τη ρίζα του, βλέποντας ορισμένους κλασικούς για να καταλήξει στο σύγχρονο που τον εκφράζει και να αποφύγει τις μόδες. Να ξεφυλλίσει βιβλία μόνος του και ιστορίες που μπορεί να τον ενδιαφέρουν, να πάρει μια γεύση από τη γλώσσα κάθε δημιουργού και να πλοηγηθεί στο αχαρτογράφητο που είναι η περιπέτεια της ανάγνωσης. Και ίσως να αποφύγει τη μόδα. Η τέχνη δεν είναι ρούχο που κάθεται εύκολα πάνω σου για έναν χρόνο και μετά το πετάς, είναι συναίσθημα, περιπέτεια ζωής και διαρκής αναζήτηση.
