γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

Μετά από το Κηποθέατρο Παπάγου και την πολύχρωμη, γεμάτη αισιοδοξία “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” του Δημήτρη Αδάμη, η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης  για να παρακολουθήσει αυτήν τη φορά την καθημερινότητα μίας άλλης χώρας που έχει ξεχάσει προ πολλού τα θαύματα και επιβιώνει με ψευδαισθήσεις, αλλά παρόλα αυτά κάπου-κάπου τολμά να ονειρεύεται και να τρέφει ελπίδες, έστω και…φρούδες…

Τρεις νέοι – και τόσο μα τόσο ταλαντούχοι – θεατρικοί συγγραφείς συναντιούνται επί σκηνής με τρεις καταξιωμένους και αξιόλογους σκηνοθέτες – Ρούλα Πατεράκη, Γιώργο Λύρα, Σοφία Παλάντζα – και παρουσιάζουν τα μονόπρακτα έργα τους, που διακρίθηκαν στο τέλος της διαδικασίας του πεντάμηνου Εργαστηρίου, αφήνοντας το κοινό με έναν οξύ πόνο στο στομάχι, πολύ πιο οδυνηρό απ’ αυτόν που μπορεί να προκαλέσει και η πιο δυνατή γροθιά.

Η Ευτυχία Γιαννάκη, ο Pepe Abas και η Αγγελική Παρδαλίδου, μας είπαν πολλά σε πολύ λίγο χρόνο και μας τα είπαν έξω από τα δόντια, χωρίς περιστροφές και ψευτοπουριτανισμούς, αλλά με πολύ χιούμορ και (αυτό)-σαρκαστική διάθεση. Μας έστησαν απέναντί τους, στο -2 του ΙΜΚ και μας χτυπούσαν ανελέητα, για να πονέσουμε και να ματώσουμε με όλα αυτά που μάθαμε να προσπερνάμε ως μη γενόμενα και να ξεπερνάμε ως αναπόφευκτα να συμβούν, βάζοντας στο μικροσκόπιο τις διαπροσωπικές σχέσεις, την έννοια της ελευθερίας, την έξαρση της βίας, το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, την υποκρισία, την αδιαφορία, τη μονογαμία, τη μοναξιά και λοιπούς σκελετούς που κρατάμε καλά κρυμμένους στις “ντουλάπες” μας.

Ξεκινώντας από το σκληρό, αθυρόστομο και ταυτόχρονα ωμά ποιητικό “ΤΑ ΘΗΛΑΣΤΙΚΆ” της Ευτυχίας Γιαννάκη, το οποίο παρουσιάστηκε πρώτο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα και με τους: Άρτεμις Γρύμπλα, Γιώργο Δεπάστα, Χριστιάννα Μαντζουράνη & Άλκη Μπακογιάννη, αντιμέτωπους με το τέρας που λέγεται ανθρώπινη αναλγησία ή ανθρώπινη φύση (ή ότι τέλος πάντων συμβολίζει για τον καθένα η έννοια του τέρατος) και απόλυτα εκτεθειμένους στα μάτια μας, στην πιο δύσκολη και κομβική στιγμή της ζωής τους, όπου βρίσκονται μπροστά σε μία αινιγματική και ερμητικά κλειστή πόρτα. Οι μεν από τη μέσα πλευρά όντας ένα ζευγάρι σε κρίση – Άρτεμις Γρύμπλα & Άλκης Μπακογιάννης – και οι δε από την έξω όντας εντελώς ξένοι μεταξύ τους –Γιώργος Δεπάστας & Χριστιάννα Μαντζουράνη- αλλά πολύ πιο αποφασισμένοι να ανακαλύψουν την αλήθεια και να σώσουν ένα υπερφυσικά μεγάλο χρυσόψαρο, το οποίο βρίσκεται αιχμάλωτο στο σπίτι του ζευγαριού.

Πάνω σε αυτήν την παράδοξη συνθήκη κι ενώ οι ήρωες του έργου της Ευτυχίας Γιαννάκη ετοιμάζονται να υποδεχτούν μία νέα χρονιά, με τους πανηγυρικούς εορτασμούς να μαίνονται στους δρόμους της πόλης, ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας κάνει ένα ψυχογράφημα της σύγχρονης κοινωνίας, του ρατσιστικού μένους που συγκαλύπτεται κάτω από τον μανδύα του politically correct, της ανεξέλεγκτης βίας που υφέρπει μέσα μας σαν φίδι, της δήθεν ευγένειας, της κλειδαρότρυπας που παρακολουθεί το “κακό” από μακριά στην ασφάλεια (;) του καναπέ της, ανήμπορη να θέσει ένα βέτο. Να πει ένα “στοπ”…δεν πάει άλλο…ως εδώ!

Παρόλα αυτά η παράσταση τελειώνει με μία πολυσήμαντη κοινωνικοπολιτική τοποθέτηση, βάζοντας τα θηλαστικά να απελευθερώνουν τα “ψάρια” ακόμη κι αν αυτό σημαίνει την εξόντωση άλλων θηλαστικών, λιγότερο πρόθυμων να αντικρύσουν κατάματα την αποτρόπαια αλήθειά τους…μας…σας…κι όλα αυτά ειδωμένα μέσα από τον παραλογισμό των ημερών, όπου ο ένας μιλά πάνω στον άλλο, ο ένας στρέφεται κατά του άλλου και όλοι προτιμούν να είναι πομποί, παρά δέκτες (συγκλονιστική στιγμή της παράστασης το υποκριτικό κρεσέντο της Α. Γρύμπλα που έμοιαζε με εφιάλτη, από τον οποίο όμως για έναν παράξενο λόγο δεν ήθελες να ξυπνήσεις).

Προχωρώντας στην επόμενη παράσταση, συναντήσαμε το συγγραφέα Pepe Abas (πρόκειται για καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ενός πολύ σεμνού και ταλαντούχου συγγραφέα που δεν επιθυμεί να γνωστοποιηθεί η ταυτότητά του, τον οποίο όμως είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε backstage, δίνοντας του τα θερμά και ειλικρινή μας συγχαρητήρια για ένα έργο που μίλησε απ’ευθείαν στο μυαλό, τις αισθήσεις και την ψυχή μας) και την σκηνοθέτη Σοφία Παλάντζα που μας πήγαν “Βόλτα στη Λιακάδα” ή πιο σωστά μας καταβύθισαν στο σκοτάδι ενός κλειστοφοβικού δωματίου για να μας αποδείξουν πως εντέλει όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν.

Οι δύο Μπεκετικού ύφους ήρωες του έργου, τους οποίους υποδύθηκαν υποδειγματικά οι Νικήτας Αναστόπουλος και Λευτέρης Καταχανάς, είναι δύο αδέλφια που φλερτάρουν επικίνδυνα με την ιστορία του Κάιν και του Άβελ(σημειώνεται ότι η δολοφονία του Άβελ, ήταν η πρώτη δολοφονία—και ταυτόχρονα αδελφοκτονία— της ανθρωπότητας η οποία περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη αμέσως μετά το προπατορικό αμάρτημα) με τον ένα να κρατά τον άλλο δέσμιο, να τον καταπιέζει, να τον αφήνει νηστικό από τροφή και νόημα ζωής και να μην του επιτρέπει να γευτεί την ελευθερία που τόσο ποθεί. Ο δε άλλος διεκδικεί σθεναρά στην αρχή την απελευθέρωσή του, για να καταλήξει να συμβιβαστεί στην πορεία με λίγα μέτρα περισσότερο σχοινί, μια κάποια επιμήκυνση της σκλαβιάς…(του χρέους του….καθαρά συνειρμικά…).

Ο ευφυέστατος και αιχμηρά σαρκαστικός – για να μην πούμε δηκτικός – τρόπος γραφής του Pepe Abas και η αφαιρετική, αλλά άκρως περιεκτική σκηνοθεσία της Σοφίας Παλάντζα, σε συνδυασμό με το πάθος και την εκφραστική γενναιοδωρία των δύο πρωταγωνιστών μας μετέδωσαν πλήρως την αίσθηση ασφυξίας των δύο ηρώων, που μέσα από την αναπόφευκτη σύγκρουσή τους υπό από το άγρυπνο βλέμμα του νεκρού και εγκιβωτισμένου πατέρα-δυνάστη, υποτάσσονται στη μοίρα τους, που δεν είναι άλλη από την διαφύλαξη, τη συνέχιση και την διάδοση των…παραδόσεων. Κι η “βόλτα στη λιακάδα” αναβάλλεται επ’ αόριστον….

Τρίτη και τελευταία παράσταση το ξεκαρδιστικά τραγικό “ΦΛΙΚ ΦΛΟΚ” της νεαρής αλλά ήδη ώριμης συγγραφικά Αγγελικής Παρδαλίδου, που ευτύχησε να σκηνοθετηθεί από την αιώνια έφηβη, τη φοβερή και τρομερή Ρούλα Πατεράκη, η οποία δεν σταματά να μας εκπλήσσει ευχάριστα,  με την αστείρευτη ενέργεια και το ιδιοφυές μυαλό της να δημιουργεί άρτιες παραστάσεις.

Ενώ στα δύο προαναφερόμενα έργα βλέπουμε πιο έντονο το στοιχείο της κοινωνικοπολιτικής αποτύπωσης, μίας σύγχρονης πραγματικότητας ολοένα και πιο απειλητικής, στο έργο της Αγγελικής Παρδαλίδου γίνεται focus στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, που σαφώς επηρεάζονται καθοριστικά από τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και τα ήθη της εποχής.

Οι ντελιριακά αστείοι και συνάμα απόλυτα τραγικοί ήρωες της Αγγελικής Παρδαλίδου, είναι δύο άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ερωτευμένοι μεν σφόδρα μα γήινοι και τρωτοί, που συμβιώνουν σε μια μακροχρόνια σχέση και με αφορμή ένα ρομαντικό δείπνο για δύο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν γνωρίζονται πια…(δεν γνωρίστηκαν ποτέ;).

Η Ευανθία Κουρμούλη και ο Αλέξης Διαμαντής “κέντησαν” με μαεστρία τους ρόλους τους, προσφέροντας απίστευτες στιγμές γέλιου, αλλά και πικρής συνειδητοποίησης της “αμαρτωλής” μας φύσης, που δεν μας αφήνει να αγιάσουμε. Ο έρωτας στα χρόνια του facebook έχει αναχθεί σε άλλα επίπεδα. Το ίδιο και η απιστία που πλέον καταγράφεται και διαδικτυακά (εκτός των κινητών και άλλων πιο επαγγελματικών μεθόδων), αποτελώντας αδιάσειστο στοιχείο ενοχής. Με το χωρισμό προ των πυλών οι δύο πόλοι του ζευγαριού έρχονται αντιμέτωποι με τους εαυτούς τους, αλλά και τα αληθινά τους συναισθήματα που υπερβαίνουν κατά πολύ τις κοινωνικές νόρμες.

Το ερωτικό τους παιχνδι μοιάζει πολύ με εκείνο το παιδικό παιχνίδι των ευχών, με βάση το οποίο ο κάθε παίκτης κάνει μία ευχή και μετά θα πρέπει για να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους να πουν και οι δύο ταυτόχρονα ΦΛΙΚ ή ΦΛΟΚ…αλλώς θα μείνουν απραγματοποίητες.  Το καλό με αυτό το παιχνίδι είναι ότι μπορείς να προσπαθήσεις πολλές φορές, κάνοντας τις ίδιες ή άλλες ευχές μέχρι να εναρμονιστείς απόλυτα με τον άλλο και να πεις ταυτόχρονα τη μαγική λεξούλα που θα σε οδηγήσει υποτίθεται στον προσωπικό σου παράδεισο.

Άραγε στην πραγματική  ζωή είναι τόσο εύκολο να εναρμονιστούν τα θέλω δύο ανθρώπων και να παραμείνουν ειλικρινείς και πιστοί εφ’ όρου ζωής κι ας κάνει καμιά φορά το σώμα τα δικά του; Μμμμ…ναι αμέ γιατί όχι….στη ζωή όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να υπάρχει περισσότερη αγάπη…και λιγότερο facebook (instagram, twitter κλπ)

Ολοκληρώνοντας το σημερινό αφιέρωμα στην παρουσίαση των τριών μονόπρακτων που αποτελούν το δημιουργικό αποτέλεσμα του Εργαστηρίου Νέων Θεατρικών Συγγραφέων, το οποίο διοργάνωσε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με την αρωγή και την υποστήριξη της Εθνικής Τράπεζας,επιλέγω να μην σταθώ στα κενά της διοργάνωσης που άφησε πολύ κόσμο απ’ έξω και να μην επιρρίψω προσωπικές ευθύνες γιατί κατανοώ απόλυτα και τη δική τους προσπάθεια να τηρήσουν κάποιες ισορροπίες, παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου ευχάριστο να βλέπεις ανθρώπους να αποχωρούν απογοητεύμενοι επείδη δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις που ήθελαν, στις οποίες σε πολλές περιπτώσεις τους είχαν προσκαλέσει οι ίδιοι οι δημιουργοί ή/και είχαν κάνει τηλεφωνικές – ονομαστικές -κρατήσεις.

Απόψε 14/7, τη Δευτέρα 17 και την Τρίτη 18/7, στις 21.00, οι πόρτες τουΙδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θα ανοίξουν και πάλι για να υποδεχθούν τους νέους θεατές των τριών πραγματικά αξιόλογων παραστάσεων: “ΤΑ ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ”, “ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ” & “ΦΛΙΚ ΦΛΟΚ” και εύχομαι αυτήν τη φορά να μην υπάρχουν μούτρα και γκρίνιες. Και μία φιλική συμβουλή προς όλες και όλους. Με λίγη καλή θέληση, ευγένεια και χαμόγελο όλα μπορούν να λυθούν, γιατί η τέχνη είναι πρωτίστως παιδεία και δευτερεύοντως όλα τα υπόλοιπα. Καλή σας θέαση και…ψυχραιμία….

 www.mcf.gr

 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

 Το Εργαστήριο Νέων Θεατρικών Συγγραφέων παρουσιάζει στη σκηνή του ΙΜΚ τρία μονόπρακτα θεατρικά έργα που διακρίθηκαν στο τέλος της διαδικασίας, μαζί με την έκδοσή τους σε δύο τόμους, ελληνικά και αγγλικά, από τις Εκδόσεις Σεναριογράφων Ελλάδας.

Πηγή: https://alliosmagazine.wordpress.com/2017/07/14/το-εργαστήριο-νέων-θεατρικών-συγγραφ/