Συνέντευξη σε Α’ Πρόσωπο στην Τίνα Πανώριου //
Με αφορμή το καινούργιο βιβλίο της Υπέροχος Πόλεμος
Μια ιστορία για όσα κρύβουμε απ’ όσους αγαπάμε.
Μια γυναίκα, ένας φόνος, ένα κοινό παρελθόν. Μια ιστορία για το ποιοι γίναμε.
Όλα ξεκινούν με έναν θάνατο: ένας άνδρας βρίσκεται νεκρός στη μονοκατοικία του στην Κινέτα. Είναι μουσικός. Είναι ο σύζυγος μιας διάσημης στιχουργού. Λίγες ώρες πριν, εκείνη είχε συναντήσει μια μυστηριώδη δημοσιογράφο για μια συνέντευξη που ανατρέπει τα πάντα. Από εκεί και πέρα, η μνήμη και η αλήθεια αρχίζουν να ξετυλίγονται σαν νήμα που οδηγεί πίσω, πολύ πίσω.
Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, γνώριμος από τις προηγούμενες υποθέσεις μου, αναλαμβάνει την εξιχνίαση. Όμως δεν πρόκειται για μια απλή έρευνα. Είναι μια βουτιά στο ατομικό και συλλογικό παρελθόν. Είναι ένα ταξίδι σε όσα σιωπήσαμε, σε όσα θάφτηκαν κάτω από το χαλί της οικογένειας, της ιστορίας, της χώρας. Μια δική του μάχη για να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία, στο παρόν και τα ανεξόφλητα χρέη του δικού του παρελθόντος.
Ο Υπέροχος Πόλεμος είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη σιωπή και τη βία που κληρονομούμε, για το τραύμα που δεν επουλώθηκε και χρειάζεται να το διαχειριστούμε με οδυνηρό τρόπο. Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Πίσω από τους χαρακτήρες και την πλοκή, υπάρχουν μαρτυρίες που συγκεντρώθηκαν μεθοδικά. Άνθρωποι που μου εμπιστεύτηκαν όσα έζησαν. Τραύματα που κουβαλούν ακόμη. Σιωπές που κράτησαν χρόνια.
Στην αρχή νομίζεις ότι διαβάζεις για να ανακαλύψεις τον ένοχο. Αλλά στην πορεία καταλαβαίνεις ότι το μυστήριο είναι αλλού: στον ίδιο τον άνθρωπο, στην αποσιώπηση, σε αυτά που δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Στο γιατί μια ολόκληρη κοινωνία μένει σιωπηλή και ακίνητη όταν πρέπει να δράσει. Στο πώς μια κοινωνία κάνει ότι δεν βλέπει, ενώ γνωρίζει, ενώ παρακολουθεί το θύμα και τον θύτη να αλλάζουν θέση.
Μου αρέσει να ξεκινάω πάντα από μια λεπτομέρεια που μοιάζει ασήμαντη. Ένα βλέμμα. Μια παράλειψη. Μια λάθος λέξη. Και από εκεί να ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη αλήθεια. Οι λεπτομέρειες, το μικρό που γεννά το μεγάλο, είναι η καρδιά του μυστηρίου. Πιστεύω ότι κάθε οικογένεια είναι ένα μικρό μυστήριο, ένα πεδίο μάχης. Κάθε σχέση, μια διαρκής αναμέτρηση. Αυτός είναι και ο δικός μας «υπέροχος πόλεμος», καθημερινός, σιωπηλός, βαθιά καθοριστικός για εμάς του ίδιους και για τους γύρω μας, με θύτες και θύματα και ένα σωρό παράπλευρες απώλειες .
Ο τίτλος μπορεί να ξενίζει. Αλλά, αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο πολεμικό από την επιβίωση; Από το να κρατηθείς όρθιος ή όρθια μέσα σε όλα; Από το να προσπαθείς να αγαπήσεις χωρίς να χαθείς; Από το να αντιμετωπίσεις όσα δεν λέγονται;
Αυτός είναι ο πόλεμος που με ενδιαφέρει. Αυτός που παίζεται μέσα μας και γύρω μας. Κάθε μέρα.