Προχτές έγινε ένα ατύχημα και μαζευτήκαμε να δούμε τι συνέβη. Ένα μηχανάκι πετάχτηκε απ’ το πουθενά παραβιάζοντας το κόκκινο φανάρι, ακριβώς στη γωνία της Eurobank και ένα λευκό Skoda Fabia το χτύπησε κι εξαφανίστηκε αναπτύσσοντας ταχύτητα προς τη Συγγρού.
Όταν φτάσαμε ο οδηγός ήταν ξαπλωμένος φορώντας ακόμη το κράνος του και το μηχανάκι είχε καρφωθεί στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Παραμερίσαμε τους άλλους περίεργους και βρεθήκαμε πάνω από τον ακίνητο άνδρα. Μάλλον την είχε βάψει, ήταν ακίνητος και τα πόδια του ήταν τσαλακωμένα. Όλοι συμφωνούσαν πως δεν έπρεπε να τον αγγίξουμε κι έτσι κάναμε έναν κύκλο γύρω του και απλά κάποιοι έσκυβαν και του μιλούσαν δίχως να παίρνουν απάντηση. Κάποιος είχε ήδη καλέσει την αστυνομία και τώρα ξανακαλούσε. Κάποιος είχε ήδη καλέσει το ΕΚΑΒ και τώρα ξανακαλούσε. Κάποιοι ήδη είχαν καλέσει τους δικούς τους να πουν τι συνέβη και τώρα ξανακαλούσαν. Γενικά υπήρχε μια αναμονή και όλοι στριφογύριζαν δίχως να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον άνθρωπο.
Άρχισαν να ρωτούν μεταξύ τους αν κάποιος είχε δει την πινακίδα του αυτοκινήτου. Κανείς δεν την είχε συγκρατήσει παρόλο που το σημείο είναι πολυσύχναστο και οι μάρτυρες του συμβάντος ήταν πολλοί. Σκεφτήκαμε να τους ρωτήσουμε όλους έναν προς έναν τι είχαν δει για να τα πούμε στην αστυνομία και στους οικείους του όταν θα μας ρωτούσαν. Ο καθένας έδινε και μια διαφορετική περιγραφή της ιστορίας. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν πως δεν είχε περάσει με κόκκινο το μηχανάκι αλλά το αυτοκίνητο, άλλοι ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν λευκό αλλά ασημί, άλλοι ότι δεν έφυγε προς Συγγρού, αλλά προς Φραντζή. Γενικά δεν έβγαινε άκρη.
Συναντήσαμε τότε έναν μάρτυρα που μας είπε ότι πάσχει από ημικρανίες και ότι αποφεύγει τον ήλιο όπως ο διάβολος το λιβάνι, ότι φοράει πάντα γυαλιά ηλίου, ότι δεν κοιτάζει προς τον ουρανό γιατί ζαλίζεται, ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποφεύγει τη ναυτία όταν περπατάει είναι να κοιτάζει χαμηλά, δηλαδή όχι τελείως χαμηλά, αλλά από τη μέση και κάτω, δηλαδή στα πόδια, οπότε δεν κοιτούσε πια όταν περπατούσε ποτέ πρόσωπα. Πώς ζει κάποιος που κοιτάζει πάντα από τη μέση και κάτω; Αυτός λοιπόν, είχε δει ένα κομμάτι της πινακίδας, όλοι οι άλλοι τίποτα.
Βγάλαμε ένα κινητό αν σημειώσουμε την μισή πινακίδα που θυμόταν και τότε έφτασε η αστυνομία. Μας απομάκρυναν όλους. Εμείς φωνάξαμε ότι ξέρουμε τη μισή πινακίδα. Ένας νεαρός αστυνομικός γύρισε και μας είπε: “μην ανησυχείτε θα έχει καταγράψει τα πάντα η κάμερα της τράπεζας”.
Στρέψαμε το βλέμμα προς την τράπεζα. Κανείς μας δεν είχε σκεφτεί την κάμερα.
* με αφορμή την φωτογραφία του Α. Μακρίδη από τη Doha
