Η Ραρού ήταν για εφτά χρόνια η γάτα μου. Είχε χρειαστεί να την απεγκλωβίσω από τη μηχανή του αυτοκινήτου μου ένα χειμωνιάτικο πρωί. Δυο ώρες χρειάστηκαν για να την ξετρυπώσω και δυο λεπτά για να την σπιτώσω. Εκείνη τη μέρα δεν πήγα στη δουλειά. Έμεινα στο σπίτι για να την φροντίσω και να αγοράσω τα απαραίτητα για την επιβίωσή της. Ο δεσμός μας παγιώθηκε μετά το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε πάνω στην ανοιχτή παλάμη μου.
Η σχέση μας κυλούσε όπως μπορεί να κυλήσει η σχέση μιας στειρωμένης κεραμιδόγατας με κάποιον που ζει σε ένα διαμέρισμα πενήντα τετραγωνικών. Ο εγκλωβισμός είχε επιφέρει από νωρίς μη αναστρέψιμες βλάβες στον ψυχισμό και την σιλουέτα της, ωστόσο δεν υπήρχε άλλη λύση. Η Ραρού ήταν η γάτα μου και όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να ζει ήταν μαζί μου, ακόμη κι αν χρειαζόταν να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μόνη της και βαριεστημένη.
Ένα πρωί έφυγα βιαστικός από το σπίτι και ξέχασα τη μπαλκονόπορτα του σαλονιού ανοιχτή. Μέχρι να επιστρέψω η Ραρού ήταν άφαντη. Βγήκα στο μπαλκόνι προσπαθώντας να εντοπίσω τη διαδρομή που ακολούθησε. Το επικρατέστερο σενάριο ήταν μπακλόνι, μπαλκόνι, κουπαστή, κλαδί, κορμός, πεζοδρόμιο, δρόμος.
Βγήκα έξω τρέχοντας κι άρχισα να την ψάχνω. Ρώτησα στη γειτονιά παντού, περπάτησα για ώρες δίχως σαφές σχέδιο. Κοίταξα μέσα σε κάδους σκουπιδιών, κάτω από αυτοκίνητα, σε πυλωτές, σε κεραμίδια, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Η Ραρού ήταν εξαφανισμένη. Έτσι όπως ήταν άμαθη να κυκλοφορεί μπορεί να την είχε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο. Αναρωτιόμουν ποιος μπορεί να την σκότωσε. Ο κόσμος μου φαινόταν εχθρικός εκείνο το απόγευμα. Κοίταζα ασυναίσθητα στο κέντρο των δρόμων μήπως δω κάποιο μακάβριο αποτύπωμα. Τίποτα. Όταν πήρε να νυχτώνει επέστρεψα σπίτι συντετριμμένος.
Θα περίμενα. Μπορεί να επέστρεφε μόνη της με κάποιον τρόπο. Άφησα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Ήμουν νευρικός και οι θόρυβοι του δρόμου έκαναν την κατάσταση χειρότερη. Ήπια μια μπύρα και μετά από δυο ώρες πήγα να ξαπλώσω. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι η Ραρού κειτόταν ακίνητη σε μια γωνιά της κρεβατοκάμαρας. Κατάλαβα ότι δεν είχε φύγει ποτέ απ’ το σπίτι.
Ήταν παγωμένη. Δεν ήξερα τι να την κάνω.
* Με αφορμή τη φωτογραφία από την αίθουσα μουσικής ενός εγκαταλελειμμένου σχολείου στο Ιαπωνικό νησί Aoshima, το αποκαλούμενο και ως Γατονήσι, όπου ο πληθυσμός των γατών είναι εξαπλάσιος του αριθμού των κατοίκων. Φωτογραφία: Thomas Peter / Πηγή: Reuters
