Το τραύμα και η πτώση

Τη στιγμή που έκοψα το χέρι μου με το μαχαίρι ενεργοποιήθηκαν τα ζωώδη αντανακλαστικά της επιβίωσης. Το τραύμα ήταν βαθύ και το αίμα άρχισε να ξεπηδά με ορμή προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε δευτερόλεπτα είχε σχηματιστεί μια κόκκινη λίμνη στο λευκό γραφείο μου κι εγώ πετάχτηκα πάνω κι άρχισα να ουρλιάζω, να σπρώχνω, να καλώ σε βοήθεια, να τραβιέμαι προς τα πίσω να μη λερωθούν τα ρούχα μου από το παχύρευστο υγρό, λες και τα ρούχα είχαν καμιά σημασία εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ευτυχώς που δεν ζαλιζόμουν, γιατί αν έπεφτα κάτω και λιποθυμούσα οι άχρηστοι γύρω μου δεν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν.

Είχαν προηγηθεί δεκάδες ταπεινωτικές διατυπώσεις σχετικά με την αδεξιότητά μου από τον διευθυντή του τμήματος. Η δουλειά μου είναι να δουλεύω με τον υπολογιστή. Είμαι κειμενογράφος σε μια διαφημιστική και ο ρόλος μου είναι να βρίσκω έξυπνες ατάκες για ηλίθιους πελάτες, δηλαδή όχι ακριβώς έξυπνες ατάκες, αλλά ατάκες που θα φαίνονται έξυπνες στους ηλιθίους. Αυτό είναι διαφορετικό πράγμα και πιστέψτε με, πολύ δύσκολο. Η δουλειά μου πάντως δεν είναι να έχω ένα μαχαίρι και να προσπαθώ να τεμαχίσω τα κοτόπουλα που είχαν μόλις φτάσει για το βαρετό δείπνο που θα μας κερνούσε. Αυτό συμβαίνει συχνά. Εννοώ το κέρασμα τα βράδια. Ο επιστάτης δεν μας κάνει καμιά μεγάλη χάρη αν σκεφτείς ότι δουλεύουμε δώδεκα ώρες τη μέρα. Που και που αποφασίζει να μας γλυκάνει με κανένα ποτό ή κανένα φαγητό. Τον λέω επιστάτη γιατί δεν μπορώ να τον πω αλλιώς, γιατί στην ουσία αυτό είναι. Δεν προσφέρει τίποτε άλλο από το να ελέγχει ότι είμαστε εκεί και ότι μένουμε σκυμμένοι όλη μέρα πάνω από τον υπολογιστή μας. Κυκλοφορεί σαν σκύλος στο χώρο και είναι τα μάτια της διοίκησης. Δεν προσφέρει καμία ιδέα, καμία ενθάρρυνση, καμία λύση. Είναι απλώς εκεί για να επιβλέπει. Αυτός λέγεται επιστάτης, όχι διευθυντής. Επίσης δεν μπορώ να πιστέψω ότι η αξιολόγησή μου εξαρτάται από έναν επιστάτη και πόσο δε μάλλον η αξιολόγησή μου για το πως κόβω ένα καταραμμένο κοτόπουλο.

Όπως και να ‘χει μου φόρτωσε τον τεμαχισμό κι εγώ δεν είπα όχι. Από τότε που τοποθετήθηκε ως διευθυντής στο τμήμα μου φορτώνει διάφορα. Για την ακρίβεια δεν με αφήνει να κάνω αυτό για το οποίο προσλήφθηκα και με έχει μετατρέψει στον μικρό του μαγαζιού. Βγαίνω έξω για καφέδες, για να πάρω αναλώσιμα που μπορεί να μας λείψουν ξαφνικά, για να τακτοποιήσω ακόμη και δικές του δουλειές σε διάφορες υπηρεσίες. Αν η μισθοδοσία μου δεν παρέμενε ίδια, θα σκεφτόμουν ότι έχω υποβιβαστεί σε γραμματέα έξω από το γραφείο του και μετά σε βοηθό γραμματέα, έξω από το γραφείο του γραμματέα και μετά στον θυρωρό στην είσοδο του κτιρίου, δέκα ορόφους πιο κάτω. Αλλά όχι, ο μισθός μου παραμένει ίδιος, όπως και ο τίτλος της θέσης μου και φυσικά το γραφείο μου. Κατά τα φαινόμενα είμαι αυτό που ήμουν πάντα, αλλά στην πραγματικότητα έχω γίνει ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό έγινε σταδιακά, δίχως να το πάρω είδηση πριν από αυτό το χαζό κόψιμο. Ο επιστάτης μου υπήρξε πάντα πολύ ευγενικός μαζί μου, χωρίς να ξεχνά να επαινεί τις ιδέες μου και την ταχύτητά μου στη δουλειά, παρόλο που είναι ικανότητες που δεν χρειάζεται να εξασκώ εδώ και καιρό. Και δεν βρέθηκε και κανένας από τους συναδέλφους να μου πει τι κάνεις εκεί βρε παιδί μου, βάλτου λίγο πάγο, εντάξει είναι ο διευθυντής σου, αλλά δεν θα σε κάνει και ορντινάντσα του.

Τα πράγματα ήταν έτσι που ήταν και το κόψιμο ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να μου πει ότι αυτός δεν μπορεί πια να μου υπαγορεύει τι θα κάνω. Άρχισα λοιπόν, να ουρλιάζω για όλα αυτά που είχα χάσει εξαιτίας του και όχι βεβαίως για το αίμα που σχημάτιζε τον ανεξέλεγκτο πίδακα που έκανε χάλια την αίθουσα. Όλοι βέβαια νόμιζαν ότι ουρλιάζω για το αίμα. Το πρόβλημα με το ουρλιαχτό είναι ακριβώς αυτό, ότι συνήθως οι άλλοι αργούν να καταλάβουν γιατί ουρλιάζεις. Εννοώ να καταλάβουν την αιτία, όχι το σύμπτωμα. Δηλαδή στην περίπτωσή μου το τραύμα είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία, αλλά άντε τώρα με το αίμα να πετιέται δεξιά κι αριστερά στους τοίχους να κάτσεις να τους το αναλύσεις.

Μέχρι να έρθει βοήθεια και να μου δέσουν το χέρι με μια ζώνη είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν υπήρχε ελπίδα να σωθώ. Μισή ώρα αργότερα, έφτασαν οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ, μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και με φόρτωσαν στο ασθενοφόρο. Λίγες ώρες αργότερα βγήκα από το νοσοκομείο. Τα ράμματα θα αφαιρούνταν μετά από μια βδομάδα. Πέρασα από τη δουλειά και είπα στον επιστάτη ότι είχα ταπεινωθεί αρκετά και ότι ήμουν έτοιμος να παραιτηθώ. Μου απάντησε ότι δεν πείραζε που είχα λερώσει τη μοκέτα και που είχα προκαλέσει όλη αυτή την αναστάτωση και ότι κανείς δεν με είχε παρεξηγήσει. Κατάλαβα ότι δεν είχε καταλάβει τίποτα. Επέμεινα στην απόφασή μου. Μου πρότεινε μια θέση μεγαλύτερης ευθύνης και καλύτερο μισθό. Δέχτηκα. Εννοείται ότι η μεγαλύτερη ευθύνη είναι να ασχολούμαι πλέον, αποκλειστικα με την εξυπηρέτησή του κάνοντας όλο και περισσότερα θελήματα, όπως θα έκανε κι ένας καλός θυρωρός δέκα ορόφους πιο κάτω.

Το μόνο ζήτημα που έχει απομείνει πλέον, είναι τα σημάδια από τα ράμματα που είναι αρκετά έντονα. Νομίζω όμως, ότι αυτό το πρόβλημα μπορεί να διορθωθεί και με μια πλαστική.

* με αφορμή την φωτογραφία από τους ουρανοξύστες στο οικονομικό κέντρο Pudong στη Σανγκάη τον Μάιο του 2015, εν μέσω ισχυρής βροχόπτωσης και με την εμμονική ιδέα της πτώσης από την κορυφή ενός τέτοιου κτιρίου ή αλλιώς της πτώσης από τα σύννεφα ή αλλιώς της πτώσης γενικά / Φωτογράφος: Aly Song / Πηγή: Reuters