Η «ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΘΕΟΥ» είναι το πρώτο μέρος μιας νέας σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων της Ευτυχίας Γιαννάκη με τον γενικό τίτλο «Η τριλογία του βυθού» και σηματοδοτεί την επιστροφή της στο σκοτεινό και εύπλαστο σύμπαν του αστυνόμου Χάρη Κόκκινου.
Πάρος. Κυκλάδες. Αθήνα. Ζυρίχη. Καλοκαίρι 2018. Μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο σκάφος της στο νότιο άκρο της Πάρου. Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος θα εμπλακεί σε μια υπόθεση που θα τον αναγκάσει να βουτήξει στη μικρή κοινωνία του νησιού, στο σκοτεινό παρελθόν της, σε παράξενα σουβενίρ και σε κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, σε οικογένειες που αποτελούν το τέλειο εγκληματολογικό εργαστήριο και τελικά στον δικό του βυθό, εκεί όπου το φως μπλέκεται με το σκοτάδι.
Η οξεία κοινωνική ματιά, η καταβύθιση στον ανθρώπινο ψυχισμό, τα ίδια τα όρια της αστυνομικής λογοτεχνίας, βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ιστορίας που απλώνει τα δίχτυα της από την καρδιά των Κυκλάδων σε όλη την Ευρώπη.
Η Αθήνα εξακολουθεί, ως ο δικός μου πυρήνας, να είναι το κέντρο απ’ όπου ξεκινά το ταξίδι του πρωταγωνιστή των ιστοριών μου, του αστυνόμου Χάρη Κόκκινου. Με λίγα λόγια, είναι η ρίζα για το άνθος του καλού και του κακού, που τώρα φυτρώνει στην καρδιά του Αιγαίου.
Όπως επισημαίνει η συγγραφέας στη LiFO, ως προς τους βασικούς άξονες του βιβλίου, πρόκειται για μια αστυνομική αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος, σφιχτή πλοκή, δυνατούς χαρακτήρες και σασπένς. Είναι όλα εκεί, αλλά όχι ως αυτοσκοπός.
«Θα έλεγα ότι βασικός άξονας της νέας τριλογίας είναι ότι επιχειρώ να διευρύνω ή να καταστήσω πιο ρευστά τα όρια της αστυνομικής αφήγησης, που εστιάζει πιο καθαρά ή μετατρέπεται στο νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της εποχής μας. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ ίσως ως κυρίαρχο το στοιχείο του νερού, πέρα από την κάθαρση που αυτό φέρνει. Με ενδιαφέρει το ίδιο το όριο της μυθοπλασίας και πώς ο μύθος μπλέκεται με την πραγματικότητα, πόσο ρευστά είναι τα όριά τους.
Πολλοί χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματά μου κοινωνικά αστυνομικά. Κι αυτό γιατί δεν εστιάζω στην αγριότητα του εγκλήματος ή στην ανατροπή για την ανατροπή ή στην ηδονοβλεψία του τρόμου, όπως μας έρχεται συνήθως από τον Βορρά. Με απασχολεί το ουσιαστικό καθρέφτισμα της εποχής μας, της μεσογειακής ματιάς και της ιδιοσυγκρασίας μας, που συνοδεύεται από το βαθύτερο, αυτό που δεν αγγίζουμε εύκολα, τον υπαρξιακό προβληματισμό μας, την αχτίδα του φωτός που σκίζει τον σκοτεινό βυθό μας, με μια ιστορία που δεν έτυχε απλά να ξεδιπλώνεται σε αυτή τη φωτεινή γωνιά του πλανήτη, υπάρχει επειδή υπάρχει αυτή η γωνιά, με όλες τις αντιφάσεις, τις ιδιαιτερότητές της και το ανθρώπινο μέτρο της, ως ο χαμένος παράδεισος που διαρκώς αναζητούμε».
Η ιστορία του βιβλίου πυροδοτείται όταν μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο σκάφος της στο νότιο άκρο της Πάρου.
Η συγγραφέας σημειώνει: «Εστιάζω στη Μεσόγειο, στην καρδιά των Κυκλάδων, που γίνεται ο υδάτινος καθρέφτης της Ευρώπης, μέσω ενός παρελθόντος που εξακολουθεί να μας πέφτει βαρύ και ενός παρόντος μας που διαρκώς μεταβάλλεται, σαν μια θάλασσα σε αιώνια κίνηση, στην οποία βουτάμε περισσότερο ή λιγότερο προετοιμασμένοι.
Με ενδιαφέρει αυτό το αιώνιο ταξίδι, η βουτιά στη ζωή, ο έρωτας ως μάχη ενάντια στον θάνατο. Με ενδιαφέρει με λίγα λόγια η επικράτεια του φωτός, η μικρή ή η μεγαλύτερη αναλαμπή που δικαιολογεί αυτό το συναρπαστικό ταξίδι και όλες τις σκοτεινές μάχες μας. Ο κύκλος της μεγάλης ιστορίας που καταπίνει όλες τις μικρές ιστορίες μας. Λένε ότι οι ζωντανοί είναι μια μικρή εξαίρεση στον μεγάλο κανόνα των νεκρών. Προσπαθούμε να ζήσουμε ξεχνώντας τον, μα δεν τον ξεχνάμε».
Η Αθήνα πρωταγωνιστούσε στα προηγούμενα βιβλία της Ευτυχίας Γιαννάκη. Στη Νόσο του μικρού θεού, όμως, η πλοκή εξελίσσεται, εκτός από την Αθήνα, στις Κυκλάδες και στη Ζυρίχη.
«Ο τόπος στις δικές μου αφηγήσεις δεν λειτουργεί απλώς ως σκηνικό της ιστορίας αλλά είναι στοιχείο της πλοκής και πρωταγωνιστής της πολλές φορές. Η Αθήνα εξακολουθεί, ως ο δικός μου πυρήνας, να είναι το κέντρο απ’ όπου ξεκινά το ταξίδι του πρωταγωνιστή των ιστοριών μου, του αστυνόμου Χάρη Κόκκινου. Με λίγα λόγια, είναι η ρίζα για το άνθος του καλού και του κακού, που τώρα φυτρώνει στην καρδιά του Αιγαίου.
Οι Κυκλάδες σε αυτή την ιστορία και ο κύκλος της ζωής είναι το πρώτο σχήμα, είναι το ανθρώπινο μέτρο, που στις μέρες μας αναμετριέται με τον ναρκισσισμό και τη λατρεία της εξουσίας, που ως αντίστιξη καθρεφτίζεται στο αστικό κέντρο στην καρδιά της Ευρώπης και λειτουργεί ως πυρήνας του πλούτου, της σταθερότητας, της εξουσίας, του νέου θεού, που είναι η αγορά και το χρήμα. Φανταστείτε όλο το σχήμα σαν μια ζυγαριά.
Στο κέντρο βρίσκεται η Αθήνα, που παλεύει τα τελευταία χρόνια να ισορροπήσει, στη μια άκρη οι Κυκλάδες και στην άλλη η καρδιά της Ευρώπης. Με ενδιαφέρει το παλαντζάρισμα ανάμεσά τους, οι αντιφάσεις και οι κανόνες της συνύπαρξής τους. Η τέχνη και ο έρωτας, που διαπλέκονται, και η ανεκτικότητα που επιβάλλουν συνιστούν την καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού και είναι μάλλον το δεύτερο σχήμα που ξετυλίγεται στην αφήγηση, ως ένα είδος απάντησης στον ναρκισσισμό των ημερών μας. Με ενδιαφέρει αυτός ο επαναπροσδιορισμός. Η επιστροφή στο ανθρώπινο μέτρο και στην ανεκτικότητα μέσα από το ανασκάλεμα του εσωτερικού μας βυθού» λέει η Ευτυχία Γιαννάκη.
Διαβάστε το απόσπασμα βιβλίου εδώ:
