Η Πάρος μας | Ένας διαφορετικός οδηγός
Σήμερα δικιά μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ του ίδιου ή ποτέ ίδια. Ο Διονύσης Μαρίνος μου ζήτησε να γράψω δυο λόγια στο Περιοδικό Andro για όσους επισκέπτονται το νησί που αποτελεί το σκηνικό στη Νόσο του μικρού θεού. Η διαύγεια και το ανθρώπινο μέτρο των Κυκλάδων λοιπόν, σε αντίστιξη με το σκοτάδι μιας αστυνομικής ιστορίας. Και φυσικά μερικά tips για φαγητό και ενδιαφέρουσες γωνιές που ανακαλύπτει κανείς στο νησί.
Διαβάστε περισσότερα >>
📸 H φωτό είναι από τις Λεύκες.
Σήμερα δικιά μου, αύριο κάποιου άλλου και ποτέ του ίδιου ή ποτέ ίδια. Η Πάρος, στην καρδιά των Κυκλάδων, ως αγαπημένος τόπος διακοπών, αλλά και σκηνικό του τελευταίου μου αστυνομικού μυθιστορήματος, φέρνει πάντοτε στο μυαλό μου το εφήμερο, το μικρό και το μεγάλο που ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια μας, σαν την άμμο που τρέχει στα δάχτυλά μας, όσο μετράμε τις μέρες, όσο γινόμαστε κλεψύδρες οι ίδιοι κάτω από το αιώνιο φως της Μεσογείου, αντιλαμβανόμενοι ίσως την ρευστότητα των πραγμάτων, του εαυτού μας, των ιστοριών και των ορίων μας. Το ανελέητο φως του τόπου εγγράφεται μέσα μας ως αποδεικτικό της απαλότητας του ανθρώπινου μέτρου και του κύκλου του. Όλα είναι μικρά, απτά και άπιαστα ταυτόχρονα. Περπατάς στα στενά στις ορεινές Λεύκες, το χωριό των μαρμαράδων όπου τα πάντα είναι λευκά. Έκπληκτος πέφτεις πάνω στο σπίτι της Λογοτεχνίας. Συγγραφείς, μεταφραστές, δημιουργοί απ’ όλον τον κόσμο φιλοξενούνται εδώ, στην πλατεία απέναντι από τη μεγάλη εκκλησία ξεδιψάς με λεμονάδα. Στις ψαροταβέρνες της Αλυκής τρως δίπλα σε πολύχρωμες βάρκες ακούγοντας τις ιστορίες των ντόπιων (Φωτογραφία από το «Μουράγιο»). Τώρα, πριν, μετά. Εδώ, εκεί, πουθενά. Τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο. Λευκοί κύβοι, αέρας κι ένας βράχος. Πέτρα, θάλασσα, ήλιος, σαν το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά: πέτρα, ψαλίδι, χαρτί. Ίσως και μολύβι σε μια πιο προχωρημένη εκδοχή του για όσους δεν σταματούν να βλέπουν και να γράφουν. Στις ψαροταβέρνες της Αλυκής τρως δίπλα σε πολύχρωμες βάρκες ακούγοντας τις ιστορίες των ντόπιων. Εννοείται πως κάνεις μια βόλτα και ως την Αντίπαρο (parospages.com) Κατεβαίνεις στα νότια, στον Φάραγγα, στον Λωλαντώνη και κολυμπάς ή παίζεις με τον άνεμο. Στην Μακριά Μύτη βουτάς μόνος και πιο δίπλα στις ψαροταβέρνες της Αλυκής τρως δίπλα σε πολύχρωμες βάρκες ακούγοντας τις ιστορίες των ντόπιων. Ίσως σε ένα αστυνομικό βιβλίο να μπορεί κανείς να δει περισσότερα. Σίγουρα θα δει περισσότερα, βαθύτερα, απολαυστικότερα. Δεν υπάρχουν τουριστικοί οδηγοί, υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων και βιβλία για να γνωρίσεις τους τόπους. Κι ένας κύκλος. Αυτός που κερδίζει τώρα, μετά χάνει και το αντίστροφο. Για παραδοσιακά πιάτα στο Καφενείο της Μαριγώς στις Λεύκες. Ίσως το τέλειο σκηνικό για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα μεσογειακό νουάρ που καθρεφτίζει την Ευρώπη, τη ρίζα του πολιτισμού και των συμβόλων της, την κοινή ρίζα των πάντων με έναν τρόπο. Οι τόποι των διακοπών, και η Πάρος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, είναι πάντοτε επαρκώς διαφορετικοί για τον καθένα και άρα μοναδικοί, όπως οι έρωτες. Στον «Ανεμόμυλο» στην Αγκαιριά για καλό φαγητό και εκθέσεις τέχνης. Είναι τα θραύσματα αυτών των τόπων, των ερώτων και οι γωνιές τους, όπως ανασυντίθενται κι εγγράφονται μέσα μας σε ένα νέο όλον που ταξιδεύει σε μια άλλη μεγαλύτερη θάλασσα, την μνήμη μας. Οι Κυκλάδες είναι φορέας αυτής της μνήμης, μια μήτρα από την οποία ξεπηδούν όλες οι ιστορίες μας, γεννιούνται όλες οι τέχνες και οι αναφορές μας. Για φίνα cocktails στο «Κάστρο» στην Παροικιά. Νάουσα, Παροικιά, βόλτες στα πολύχρωμα τουριστικά στενά τους και ο ήλιος που βυθίζεται δίπλα στις Πόρτες. Μάρπησσα, Δρυός κι απέναντι η Αντίπαρος με το Δεσποτικό, στρώματα ιστορίας που έρχονται στο φως. Παραλίες, βουνά, λατομεία, αρχαίο μάρμαρο, σπήλαιο, η γιορτή της Παναγίας, μπορεί να πετύχεις και το ετήσιο Φεστιβάλ του νησιού και να σου ανοίξουν τα παλιά αρχοντικά οι ντόπιοι ή την μικρή δανειστική βιβλιοθήκη – Στάση ΚΤΕΛ στον δρόμο για το αεροδρόμιο, πανηγύρια, ρυθμός, τραγούδι και σούμα. Στη Μάρπησσα για μπάνιο (parospages.com). Πειρατής ή Λα Λούνα απέναντι, μια θρυλική ντίσκο για να ξημερώνεις σαν αιώνιος έφηβος. Φως και σκοτάδι, όλα ανάμεικτα, όλα απτά και άπιαστα, σαν την άμμο που δεν καταφέρνουν να συγκρατήσουν τα δάχτυλά μας. Πάρος, λοιπόν, ο αγαπημένος τόπος των διακοπών μου, επαρκώς ρευστός και άπιαστος και προσφάτως ο τόπος του νέου μου βιβλίου, ίσως ένας κάπως πιο μόνιμος τόπος, ίσως και όχι. Σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός, άλλωστε.