Συνομιλώντας με την Ευτυχία Γιαννάκη με αφορμή το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα «Υπέροχος πόλεμος» από τις εκδόσεις «Ίκαρος»
Ηδονιστική αναγνωστική ζωάρα είναι να διαβάζεις τα μυθιστορήματα της Ευτυχίας Γιαννάκη καταμεσής του Αυγούστου. Μια συνήθεια στα όρια του αταβισμού που δεν αποτινάσσεται εύκολα και με βασανίζει γλυκά εδώ και μια δεκαετία.
Στο νέο της μυθιστόρημα «Υπέροχος πόλεμος» μια αινιγματική δημοσιογράφος αναλαμβάνει να γράψει τη βιογραφία μιας διάσημης στιχουργού που έχει αποσυρθεί στο εξοχικό της στην Κινέτα, μαζί με τον άνδρα της και τη μητέρα της. Μερικές ώρες μετά από μια συνάντησή τους ο άνδρας της στιχουργού βρίσκεται νεκρός. Ατύχημα; Αυτοκτονία; Ένοχο οικογενειακό μυστικό; Ο Χάρης Κόκκινος αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το μυστήριο.
Για άλλη μια φορά η συγγραφέας, από τους σύγχρονους πιονιέρους του «Μεσογειακού νουάρ», ξετυλίγει τα νήματα του μυστηρίου με άξονα μια ανάκριση που πετάει βελάκια στο στόχο αγωνίας του αναγνώστη και με έναν αντίπαλο πόλο θηλυκού φορτίου για τον αστυνόμο Κόκκινο σε ένα μαγνητικό πεδίο που στροβιλίζονται παθογένειες, κρυμμένα συλλογικά τραύματα και καθαρή, σαρκική έλξη.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου
Μια αληθινή ιστορία που σου διηγήθηκαν ήταν η αφορμή για να γράψεις το νέο σου βιβλίο; Κάποιος στίχος; Μια κάποια τυχαία ιδέα; Και γιατί (πάλι) Χάρης Κόκκινος; Ήθελες να υπερτονίσεις μια δεκαετία στα… κόκκινα; Βάλε ότι χρώμα θες.
Ναι, η αφορμή ήταν κάποιες μαρτυρίες, μικρές ιστορίες και βιώματα που κάποιοι άνθρωποι δεν τα μοιράστηκαν για χρόνια, ίσως γιατί ένιωθαν ότι δεν χωρούσαν στην μεγάλη Ιστορία ή γιατί δεν τους ενδιέφερε να γίνουν δικοί της ήρωες. Η μυθοπλασία είναι εδώ για να διασώσει, να προστατεύσει και να φωτίσει όσα δεν λέγονται. Ο Κόκκινος μπήκε στην ιστορία γιατί τον αφορά, γιατί βρίσκει κάτι δικό του σε αυτήν και γιατί είναι ο τύπος που δεν λέει να με αφήσει ήσυχη. Είναι ο συγγενής που εμφανίζεται απρόσκλητος και ξέρεις ότι θα φέρει την πιο καλή ιστορία στο τραπέζι.
Αυτή τη φορά με την Ελεονόρα δημιουργείς τον πιο δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα που γέννησε η φαντασία σου (η ανάγκη σου;) εδώ και καιρό. Χρειαζόταν αυτή η περσόνα για τις ανάγκες της πολεμικής ατμόσφαιρας;
Υπάρχουν πολλές δυναμικές γυναίκες στις ιστορίες μου, αλλά αυτή φέρνει μια σύνθετη προσωπικότητα, μια γυναίκα μυστήριο στην ομάδα της έρευνας. Ένας πόλεμος δεν γράφεται μόνο με άντρες που δίνουν διαταγές, αλλά και με εκείνη που χαλάει τη σκακιέρα. Η Ελεονόρα δεν είναι συμπλήρωμα, είναι ταυτόχρονα αντίπαλος, συνεργός και καταλύτης της ιστορίας. Χωρίς εκείνη, ο Κόκκινος θα έψαχνε έναν ένοχο, ενώ με εκείνη ψάχνει τον εαυτό του.
Ευτυχία, ρίσκαρες με τον τίτλο του βιβλίου; Πότε οι πολεμικές συγκρούσεις γίνονται θαυμαστές και αιτίες ζύμωσης;
Ο τίτλος γεννάει ένα ερώτημα: πώς μπορεί να είναι υπέροχος ένας πόλεμος; Η ίδια η ζωή όμως είναι πόλεμος, μια εκπαίδευση στην απώλεια. Σε αυτή τη μάχη υπάρχει κάτι σπαρακτικά αποκαλυπτικό που συνθέτει την ομορφιά. Όταν ριχτείς στον πόλεμο διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει νικητής και χαμένος, ότι μπορεί να είσαι ταυτόχρονα θύτης και θύμα, στρατηγός και στρατιώτης, αθώος και ένοχος, γιατί στη ζωή τα όρια είναι ρευστά και διαβαίνουμε ανάλογα με την συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε και την απόφαση που παίρνουμε. Το ζητούμενο είναι να βλέπεις το σκοτάδι, αλλά να βρίσκεις τη δύναμη να στρέφεσαι στο φως, να σκύβεις με τρυφερότητα στον εαυτό σου και στον αντίπαλο, να εκπαιδεύεσαι να αγαπήσεις ότι σου είναι ξένο και να συμφιλιώνεσαι με τον κόσμο και την περιπέτεια που σου χαρίστηκε.
Έχω την αίσθηση πως είσαι έτοιμη για ένα καθαρόαιμο κοινωνικό σκληρό μυθιστόρημα χωρίς την «αστυνομική προστασία». Θα το δείξει ο χρόνος προφανώς αλλά με τον «πόλεμο» σα να έριξες σπορά, κάτι που έκανες σαφώς και με τα προηγούμενα βιβλία σου.
Το αστυνομικό δεν το βλέπω σαν κέλυφος που με προστατεύει, αλλά σαν όπλο. Η φόρμα του διατηρεί το παιγνιώδες σε επίπεδο γρίφου, παίζοντας με το μυαλό του αναγνώστη και κρατώντας το σασπένς, αλλά αν καταφέρεις να διεισδύσεις πιο βαθιά, στο κοινωνικό σχόλιο και στον ψυχισμό των χαρακτήρων τότε χτυπάς το συναίσθημα και τα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν την τέχνη πάντοτε. Θα έλεγα ότι για μένα είναι μια φόρμα που προς το παρόν σκοτώνει όλες τις υπόλοιπες. Η ίδια η ζωή είναι πόλεμος, μια εκπαίδευση στην απώλεια. Σε αυτή τη μάχη υπάρχει κάτι σπαρακτικά αποκαλυπτικό που συνθέτει την ομορφιά.
Η Κινέτα σαν χώρος γεννά αυτό που λένε γλυκιά παρακμή. Πάντα στα βιβλία σου ο χώρος, οι τοποθεσίες είναι σαν ξεβγαλμένες καρτ ποστάλ. Σε συνδέει κάτι με τη συγκεκριμένη περιοχή;
Έμεινα ένα διάστημα στην περιοχή και την γνώρισα καλά. Γράφοντας το βιβλίο την είδα και με άλλα μάτια, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους τόπους των βιβλίων μου. Γίνονται καθρέφτες μιας εποχής και μιας δικής μου περιόδου. Η μυστήρια καρτ ποστάλ που στέλνω κάθε φορά στον αναγνώστη τον καλεί να δει κάτι γνώριμο με μια νέα ματιά. Και γιατί όχι, να ρίξει και μια ματιά στον εαυτό του στον καθρέφτη.
Η στιχουργός σαν περσόνα αλλά και οι διάσπαρτοι στίχοι της οφείλω να σου πω πως μου έφεραν στο νου τραγούδια που αγαπώ αλλά και τραγούδια που μου κάνουν να «κριντζάρω» ελαφρώς, γούστα είναι αυτά. Είχες κάποια συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα κατά νου; Για ποια θα έγραφες βιογραφία χωρίς να γίνεις «φάντασμα»;
Είχα ναι, ένα συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου. Οι περισσότεροι χαρακτήρες στις ιστορίες μου είναι πολύ κοντά σε ανθρώπους που γνωρίζω, είναι αυτό που λέμε πραγματικοί, τουλάχιστον ως αφετηρίες. Όπως και οι τόποι, τα εγκλήματα, η κοινωνική συνθήκη που δίνω. Μου αρέσει να μπλέκω τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα και να γεννάω ένα νέο πεδίο όπου συναντιούνται αυτά τα δύο. Βιογραφία χωρίς να γίνω φάντασμα δεν ξέρω για ποια θα μπορούσα να γράψω. Όπως λέω και στο βιβλίο το παρελθόν ανήκει στα φαντάσματα και το μέλλον στα όνειρα. Κάπου ανάμεσα καλούμαστε να κινηθούμε προς το παρόν, αυτοβιογραφούμενοι με σάρκα και οστά, αναμένοντας την έκπληξη.
Κάνεις μια γουστόζικη τρικλοποδιά με την «Ανατομία μια πτώσης» που με χαροποίησε. Δεν ήταν ταινιάρα;
Ήταν συγκλονιστική ταινία ή μάλλον ας πούμε καλύτερα ότι είναι μια συγκλονιστική ταινία. Στον ενεστώτα. Οι ταινίες, όπως και τα βιβλία ευτυχώς, είναι πολύ σκληρά για να πεθάνουν και να μπουν στο χρονοντούλαπο του αορίστου.
Πηγή: https://www.thebest.gr/article/802782-polemos-choris-leuki-selida