Γράφει η Ελένη Γκίκα για το Fractalart.gr
Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι τα νουάρ εξελίσσονται σε υψηλή λογοτεχνία. Άλαν Πόε, Πατρίτσια Χάισμιθ, Άγκαθα Κρίστι, Ζορζ Σιμενόν, το εξαιρετικό παρελθόν τους: πολιτική, ιστορία, κοινωνιολογία αλλά και μεγάλη δόση ψυχολογίας το σταθερό υπόβαθρο. Εδώ που τα λέμε είναι τέχνη και απαιτεί τεχνική να αφηγηθείς, ούτως ή άλλως, μια αστυνομική ιστορία. Και το καλοκαίρι, συνήθως, τα υπέροχα νουάρ έχουν την τιμητική τους. Μικρό δείγμα, τα μυθιστορήματα που ακολουθούν.
Το ελληνικό noir
Ευτυχία Γιαννάκη «Η νόσος του μικρού θεού», εκδ. Ίκαρος, σελ.488
Μετά την επιτυχημένη «τριλογία της Αθήνας» με τα αστυνομικά μυθιστορήματα «Στο πίσω κάθισμα» (Ίκαρος, 2016), «Αλκυονίδες μέρες» (2017) και «Πόλη στο φως» (2018) και τα παιδικά αστυνομικά «Εξαφάνιση στο Πίτσι Πίτσου» και «Μυστήριο στη λίμνη Λαμπίκο», η Ευτυχία Γιαννάκη επεκτείνει τα… εγκλήματά της στα νησιά: Μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο σκάφος της στο νότιο άκρο της Πάρου. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος θα εμπλακεί σε μια υπόθεση που θα τον αναγκάσει να βουτήξει στη μικρή κοινωνία του νησιού, στο σκοτεινό παρελθόν της, σε παράξενα σουβενίρ και σε κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, σε οικογένειες που αποτελούν το τέλειο εγκληματολογικό εργαστήριο και τελικά στον δικό του βυθό, εκεί που το φως μπλέκεται με το σκοτάδι. Είναι το πρώτο μέρος μιας νέας σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων και τον γενικό τίτλο «Η Τριλογία του βυθού». Η νεαρή συγγραφέας διακρίνεται για την ψυχαναλυτική δύναμη των ηρώων, για την οξυδερκή περιγραφή του τόπου και των ανθρώπων, για την σκληρότητα που διαπράττονται σήμερα πια οι φόνοι, δίνοντας έναυσμα για πολλά οντολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα. Αλλά πάνω απ’ όλα μας δίνει έναν καθόλα ευάλωτο κι ευαίσθητο αστυνόμο Κόκκινο. Εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής γραφής.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/ta-noir-toy-kalokairioy/
