Η λίμνη, η Αθήνα, οι συμμορίες
Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου
Μια ιστορία εγκλήματος από την Ευτυχία Γιαννάκη
Το 2016 η Ευτυχία Γιαννάκη εξέδωσε το μυθιστόρημα Στο πίσω κάθισμα, το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας, το 2017 το δεύτερο μέρος, το Αλκυονίδες μέρες, και πρόσφατα το τρίτο μέρος, το Πόλη στο φως. Και στα τρία μυθιστορήματα πρωταγωνιστεί ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος που αντιμετωπίζει κι ένα προσωπικό πρόβλημα: ο γιος δικάζεται με κατηγορίες που δοκιμάζουν τις αντοχές του. Το καινούργιο μυθιστόρημα αρχίζει το 1995 στην Σρεμπρένιτσα της Γιουγκοσλαβίας, όπου γίνονται σφαγές και κάποιος ανώνυμος μαχητής προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες του. Στη μνήμη του έχει εντυπωθεί μια αποτρόπαια σκηνή: κάποια έγκυος γυναίκα βρίσκεται με την κοιλιά της ανοιγμένη κι ένα μαχαίρι στο στήθος. Η σκηνή είναι παρμένη από τα σκανδιναβικά αστυνομικά μυθιστορήματα, τα οποία έχουν κατακυριεύσει τον κόσμο και έχουν αποκτήσει φανατικούς αναγνώστες. Στη συνέχεια, η συγγραφέας μάς μεταφέρει στην Αθήνα του 2014, μια πόλη που «βυθίζεται στο χάος», όπως διαβάζουμε. Κι εδώ μια έγκυος γυναίκα, η Μαριλένα Νομικού, βρίσκεται δολοφονημένη άγρια στη μονοκατοικία της στο Καβούρι. Ο αστυνόμος Κόκκινος ανακρίνει τον μοναχικό Αλέξη Μπένο, ο οποίος ακολουθώντας έναν σκύλο βρίσκει τη γυναίκα με ανοιγμένη κοιλιά.
Ποιος σκότωσε την έγκυο γυναίκα; Βασικοί ύποπτοι είναι ο σύζυγός της, ο επιχειρηματίας Μιχιώτης, ένας συνεργάτης του, ο Καραθάνος, κι ένας παλιός του φίλος ονόματι Ρομάριο. Μήπως το έγκλημα, αν αποκλείσουμε τη ληστεία, οφείλεται σε ερωτική διεκδίκηση; Οι προσεκτικοί αναγνώστες των τριών μυθιστορημάτων της Ευτυχίας Γιαννάκη παρατηρούν μια σαφή πρόοδο σχετικά με τη γραφή της. Εδώ, η βροχή συνυπάρχει με έναν απροσδιόριστο φόβο που διαποτίζει όλο το μυθιστόρημα. Πάντως, στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται μια συμμορία που εμπορεύεται αναβολικά χάπια. Η συγγραφέας τα βάζει με την αστική τάξη, αλλά και τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης, οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν ανησυχία στους πολίτες. Αφηγούμενη μια ιστορία εγκλήματος, τοποθετημένη στην Αθήνα, την πόλη της, η Γιαννάκη εκφράζει την αγάπη της γι’ αυτήν, την «πόλη στο φως», η οποία έχει τον τρόπο της να επιβιώνει «και με την αλήθεια και με το ψέμα», δηλαδή με κάθε δυσκολία.