Όταν είσαι ένα εκατοστό δεν χρειάζεσαι πολλά για να ζήσεις. Δεν χρειάζεται να τρως φρέσκο μπρόκολο και να πίνεις χυμούς με βιταμίνη C. Δεν χρειάζεται να παίρνεις ιχνοστοιχεία, ασβέστιο και να ασχολείσαι με τις τροφές που θα σου δώσουν ευεξία. Όχι, όταν είσαι ένα εκατοστό δεν χρειάζεται να χάνεις χρόνο προσέχοντας τη διατροφή σου. Όταν είσαι ένα εκατοστό είσαι αρπακτικό και πτωματοφάγος.
Ούτε να σκέφτεσαι χρειάζεται. Όταν είσαι ένα εκατοστό η σκέψη είναι περιττή. Γιατί μπορεί να έρθει ένα τεράστιο δάχτυλο, ένας δείκτης κάποιου δεξιού χεριού και να σε συνθλίψει και να χύσει το λευκό αίμα σου πάνω σ’ έναν ξύλινο πάγκο κουζίνας και να μην πάρει κανείς είδηση ποτέ. Ούτε οι δικοί σου, ούτε κανείς άλλος. Και να πεταχτείς διαλυμένος στα σκουπίδια και από εκεί να σε αλέσει το σκουπιδιάρικο και τα κομμάτια σου να σκορπιστούν στη χωματερή, χωρίς καμία συνείδηση όπως συμβαίνει με όλα τα πτώματα.
Όταν είσαι ένα εκατοστό δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι. Δηλαδή δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι για τις σκέψεις σου, για τις ορθές επί των λανθασμένων, για τις αμφιλεγόμενες επί των παγιωμένων, για τις μεταβλητές επί των αποκρυσταλλωμένων, για τις ηλίθιες επί των ευφυών, για τις ευφάνταστες επί των τετριμμένων λες και όλοι έχουν στήσει αυτί και περιμένουν να μάθουν τι σκέφτεσαι επί των σκέψεών σου και επί των σκέψεων των σκέψεων των άλλων. Όχι, όταν είσαι ένα εκατοστό δεν χρειάζεται να χάνεις τον χρόνο σου με σκέψεις και σκέψεις επί των σκέψεων και αναλύσεις των σκέψεων, επί των σκέψεων των σκέψεων.
Όταν είσαι ένα εκατοστό πρέπει να δρας. Πρέπει να είσαι ένα δραστικό εκατοστό. Πρέπει να προχωράς, να μην σταματάς στα εμπόδια, να ανοίγεις τρύπες και να χτίζεις. Να χτίζεις, να ανοικοδομείς, να φτάνεις όλο και πιο κάτω, όλο και πιο πάνω πηγαίνοντας μπρος πίσω, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, εντός εκτός και επί τα αυτά. Αυθαίρετα, όλο αυτό πρέπει να γίνεται αυθαίρετα μέχρι να σε πάρουν είδηση και όταν θα σε πάρουν είδηση θα είναι αργά, γιατί όλη αυτή η αυθαιρεσία θα έχει υπάρξει και κανείς δεν θα την έχει σταματήσει εγκαίρως και αν βαρεθούν να ασχοληθούν μαζί της η αυθαιρεσία θα υπάρχει για πάντα ή μέχρι να την γκρεμίσει ο χρόνος ή καμιά φυσική καταστροφή ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων γιατί τίποτα δεν υπάρχει για πάντα.
Όταν είσαι ένα εκατοστό πρέπει να χτίζεις μέχρι αηδίας και η δικιά σου αηδία να συμπληρώνεται με τις αηδίες των άλλων, των δικών σου και τότε θα έχετε φτιάξει κάτι που όλοι θα μπορούν να δουν και να θαυμάσουν ή να μισήσουν ή να θαυμάσουν και να μισήσουν ταυτόχρονα, γιατί είστε το είκοσι τοις εκατό της παγκόσμιας βιομάζας και αν δεν μπορείτε εσείς να χτίσετε, τότε ποιος μπορεί να χτίσει. Κι αν δεν μπορείτε εσείς να συνεργαστείτε μέχρι αηδίας, τότε ποιος μπορεί. Κι αν δεν μπορείτε εσείς να φτάσετε ψηλά στα χαμηλά, τότε ποιος μπορεί. Κι αν δεν μπορείτε εσείς να γεμίσετε τον κόσμο με τα αβγά σας, τότε ποιος μπορεί. Κι αν δεν μπορείτε εσείς να πείσετε τα αβγά σας να ακολουθήσουν τον δρόμο που θα τους δείξετε πιστά, τότε ποιος μπορεί.
Ποιος μπορεί, αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.
Ποιος μπορεί να σας εξοντώσει.
Κανείς.
Ψάχνω να βρω δραστικά δηλητήρια αφού όλες οι οικολογικές λύσεις απέτυχαν και εντωμεταξύ το μόνο σημείο που δεν έχετε μπει είναι το ψυγείο. Όταν είσαι ένα εκατοστό μπαίνεις παντού. Το μόνο μέρος στον πλανήτη που δεν ζεις είναι η Ανταρκτική. Δεν σου αρέσει ο πάγος. Αυτό είναι. Όλα τα άλλα τα καταπίνεις, αλλά όχι, ο πάγος είναι ο μεγάλος εχθρός σου.
Ανάβω το aircondition, λοιπόν. Έχω ξεπαγιάσει.
Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μηδέν, μείον ένα, μείον δύο, μείον τρία, μείον τέσσερα, μείον πέντε, μείον έξι, μείον εφτά, μείον οκτώ, μείον δέκα, μείον δεκαπέντε, μείον είκοσι. Καίγεται το μοτέρ κι εσύ είσαι ακόμη εκεί στον πάγκο της κουζίνας.
Έχω ξεπαγιάσει.
Αν δεν μπορείς εσύ να πετύχεις τα πάντα, τότε ποιος μπορεί;
Σε συνθλίβω με τον δεξιό μου δείκτη. Το λευκό σου αίμα χύνεται στον πάγκο της κουζίνας και ξέρω ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία. Θα πεταχτείς διαλυμένος στα σκουπίδια και από εκεί θα σε αλέσει το σκουπιδιάρικο και τα κομμάτια σου θα σκορπιστούν στη χωματερή, χωρίς καμία συνείδηση όπως συμβαίνει με όλα τα πτώματα.
Κι όταν εσύ δεν θα είσαι εδώ και θα σταματήσει η καρδιά μου από το ψύχος, ομοίως δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία.
© Eftychia Giannaki 2016
https://www.youtube.com/watch?v=KA8vZzcDV2Y