Ο δρόμος είναι κλειστός. Δυσανασχετεί, θα κάνει κύκλο. Η αθάνατη μπότα κατεβαίνει πρώτη όταν ανάβει κόκκινο. Ένα αλήτικο σκαθάρι επαρκώς διάστικτο με συμμετρικές μαύρες βούλες συνθλίβεται κάτω από τη μπορντώ Μάρτιν, δέρμα αγελάδας, αγορασμένη καινούρια το ενενήντα οκτώ. Σόλα είκοσι ετών, σίριαλ κίλερ με τα όλα της, νούμερο σαράντα τρία. Η εξάτμιση πειραγμένη φτύνει βενζίνη διακριτικά, η ταχύτητα κλειδώνει. Την στιγμή που ξεκινάει το σκαθάρι φουσκώνει, χύνεται, τελειώνει. Αυτός δεν κοιτάζει, ένας άλλος δεν σταματάει, μπαμ, το παρμπρίζ καρφώνεται πάνω του και σπάει. Αιρωρείται, σκάει κάτω, φουσκώνει, χύνεται, τελειώνει. Όλα αυτά για να κάνει κύκλο. Αγοράζω τις Μάρτιν δολοφόνους με βρώμικο παζάρι από έναν πενηντάρη βρωμίλο που ξέρει δήθεν την ιστορία τους και τις δωρίζω σε κάποιον που τις ήθελε πολύ. Αν και βρώμικες, είναι αθάνατες, είπε.
https://youtu.be/f4Vffw6gF5M