Απέναντί τους ζούσε μια τέλεια οικογένεια. Τα μέλη της ήταν αγαπημένα και κανείς δεν καταπίεζε κανέναν. Τα παιδιά μεγάλωναν ελεύθερα, επέλεγαν αυτά με τα οποία ήθελαν να ασχοληθούν, δίχως πιέσεις και οι γονείς ζούσαν αρμονικά επιτρέποντας ο ένας στον άλλον μικρές παρασπονδίες που τόνωναν τη σχέση τους. Κανείς δεν είχε νεύρα με κανέναν και κανείς δεν μίλησε ποτέ απότομα σε άλλο μέλος κατά τη διάρκεια κάποιου οικογενειακού τραπεζιού. Οι μέρες τους κυλούσαν ήρεμες και όταν κυκλοφορούσαν στη γειτονιά ήταν πάντα χαμογελαστοί. Έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι, όσο μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι που έχουν αυτό ακριβώς που θέλουν και δεν ζητούν περισσότερα.
Η ευτυχία τους κίνησε το ενδιαφέρον των γειτόνων οι οποίοι στοιχημάτιζαν πως κάτι δε θα πήγαινε καλά ακόμη και με αυτή την οικογένεια που έμοιαζε να έχει όλα τα προβλήματά της λυμένα και κυρίως, τα προβλήματα μεταξύ των μελών της. Οργάνωσαν λοιπόν βάρδιες για να παρακολουθήσουν τη ζωή στο άνετο διαμέρισμα της τέλειας οικογένειας. Όσο κι αν προσπάθησαν να εντοπίσουν κάποιο λάθος, μια ένταση, μια απρόβλεπτη χοντράδα, ένα ίχνος καταπίεσης, ένα πείσμα που θα τίναζε την αρμονία στον αέρα δεν τα κατάφεραν.
Μετά από βδομάδες, συγκεντρώθηκαν απογοητευμένοι, αναγκασμένοι να αποδεχτούν το αδιανόητο: στη γειτονιά τους κατοικούσε η πιο τέλεια οικογένεια του πλανήτη. Μια οικογένεια που δεν κουβαλούσε τίποτα από τα αρνητικά που κουβαλούν συνήθως οι οικογένειες. Επρόκειτο για μια οικογένεια υπερανθρώπων που έβαζε τον πήχυ τόσο ψήλα για όλους, σε βαθμό που τους έπιανε κατάθλιψη.
Αν υπάρχει έστω κι ένας από εσάς που μπορεί να πιστέψει ότι αυτή η οικογένεια υπήρξε ή ότι αυτή η ιστορία είναι αληθινή, τότε ας δεχτεί και αυτό το τέλος: τα μέλη της τέλειας οικογένειας αυτοκτόνησαν ομαδικά λίγες μέρες αργότερα, ένα όμορφο απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος έδυε και οι γείτονες καβγάδιζαν μεταξύ τους, αυτοί έφυγαν όμορφα, αδιανόητα ευτυχισμένοι, έτσι όπως έζησαν.
